ظهور مظهر
به مناسبت پنجاه و ششمین سال‌روز جاودانگی ملک‌الشعرا قاری عبدالله
قاری عبدالله در سال ۱۲۴۷ خورشیدی در خانواده‌ی روحانی‌ای در شهر کابل به دنیا آمد. پدرش حافظ قطب‌الدین و پدربزرگش حافظ محمدغوث، هر دو از دانشمندان و علمای معروف آن زمان بودند.
قاری عبدالله آموزش‌های اسلامی و زبان عربی را از پدر و استادان دیگری فراگرفت. او درکنار حفظ قرآن‌کریم در خوش‌نویسی نیز استعداد ستوده‌ای داشت و درکنار آن به ادبیات عربی، فقه، منطق، کلام و حکمت علاقه داشت و در فراگیری آن نزد استادان برجسته‌ی آن زمان زانوی شاگردی زد. او در بیست سالگی به عنوان شخصیت علمی و فرهنگی، شهرت یافت و مشاور و امام شهزاده حبيب الله ولیعهد امير عبد الرحمن خان گردید. وقتی حبيب الله، امير شد، قاری را مربی علمی و ادبی شهزاده امان الله مقرر نمود و در عهد سلطنت محمدنادر هم با آن که متقاعد شده بود، تدريس و آموزش محمدظاهرخان را كه هنوز ولیعهد بود بدوش گرفت.
قاری عبدالله نه تنها به عنوان یک مربی و شاعر معروف مورد تکریم قرار داشت که نقش او در توسعه‌ی تعلیم و تربیت نوین در افغانستان نیز بسیار برجسته است. تعهد او به آموزش و پرورش از طریق مشارکت در تأسیس و تدریس در مکتب حبیبیه، یکی از نخستین مکاتب عصری در افغانستان و همچنین در مکتب حربی سراجیه و دیگر مدارس عالی، برجسته و درخور تحسین است.
قاری عبدالله از نخستين آموزگاران مكاتب جديد در افغانستان است. وی با تاسیس مكتب حبيبيه در كنار استادان هندی به وظيفه‌ی معلمی گماشته شد، از آن روزگار تا عهد محمدنادر، بيش از چهل سال به شغل مقدس معلمی در مكتب حبيبه، مكتب حربی سراجيه و مدارس عالی ديگر پرداخت. در خلال همين دوره مدتی در دارالتأليف وزارت آموزش و پرورش مصروف تاليف و تصحيح كتب گردید.
او همچنین به دلیل استعداد فوق‌العاده و شهرت ناشی از دانش سرشار و استعداد ستوده اش، عضویت انجمن ادبی كابل را کسب کرد.
وی به دلیل دست‌آوردهای ارزشمند در زمینه‌ی ادبیات در سال 1312 هجری خورشیدی، لقب «ملک‌الشعرا» را کسب نمود و در سال ۱۳۱۷ خورشیدی نشان درجه دوم معارف را به پاس خدمات چهل ساله‌اش در زمینه‌ی آموزش و پرورش و نقش او به عنوان یکی از پایه‌گذاران آموزش مدرن در افغانستان بدست آورد.
ملک‌الشعرا قاری عبدالله با پیروی از سبک هندی و عراقی در شعر، شیوه‌ی منحصر به فرد را بنانهاد که این تلفیق به خوبی نشان‌دهنده توانایی او در هم‌آمیزی عناصر شعر است. این نوع نگاه چندوجهی به ادبیات نه تنها در افغانستان بلکه در کل منطقه تحسین‌برانگیز شد و سبب گردید تا او به عنوان پلی میان فرهنگ‌ها شناخته شود. دیوان شعر او شامل غزلیات، قصاید و رباعیاتی است که علاوه بر زیبایی زبانی، عمق معنایی و فلسفی دارند.
کتب درسی که قاری عبدالله برای مکاتب و مدارس نوشت، انقلابی در آموزش افغانستان محسوب می‌گردد.
قاری عبدالله پس از 82 سال عمر در نهم ثور سال 1347 هجری خورشیدی با زندگی بدرود گفت و به جاودانگان پیوست.
روانش شاد و یادش انوشه باد!
