ابوالفتح بُستی، از شاعران و نویسندگان نامدار قرن چهارم هجری، در شهر بُست از نواحی خراسان دیده به جهان گشود. او در زادگاه خود در علوم حدیث، فقه و ادب تحصیل کرد و در این زمینه‌ها به مهارت و شهرت رسید.
در جوانی، نزد ابن حُبان، محدث برجسته، به تحصیل پرداخت و با خطابی، دیگر محدث نامدار، دوستی داشت. بُستی پیرو مذهب شافعی بود و این گرایش مذهبی، در شکل‌گیری اندیشه‌های دینی و علمی او نقش مهمی ایفا کرد.
او ابتدا به عنوان کاتب در دستگاه بایتوز، امیر بُست، مشغول به کار شد. اما پس از فتح شهر بُست توسط سبکتگین در سال ۳۶۷ هجری، به خدمت امیر فاتح درآمد. پیش‌تر نیز در دولت سامانیان به عنوان نویسنده فعالیت داشت و بعدها در دستگاه یمین‌الدوله محمود، یکی از حکمرانان سامانی، به کار خود ادامه داد. با این حال، در سال‌های پایانی عمر، به‌سبب تحولات سیاسی و بی‌مهری محمود، به شهر اوزجند تبعید شد و در همان‌جا در سال ۴۰۰ یا ۴۰۱ هجری درگذشت.
ابوالفتح بُستی به‌واسطه توانایی‌هایش در شعر و نثر، شهرت فراوانی یافت. دیوان اشعار او در سال ۱۲۹۴ هجری شمسی در بیروت منتشر شد. برجسته‌ترین اثر او، قصیده‌ای با عنوان عنوان الحِکَم است که مضامین تعلیمی و اخلاقی را در بر دارد. این اثر بعدها توسط بدر جاجرمی به زبان فارسی نظم شد.
در اشعار بُستی، تنوع موضوعی چشم‌گیری دیده می‌شود؛ از غزل و باده‌سرایی گرفته تا مضامین فلسفی، نجومی، مدح، اخوانیات، شکوه و ذم، جوانی و پیری، امثال و نوادر، و حکمت. ثعالبی، ادیب و شاعر نامدار، در کتاب یتیمة الأدهر به ستایش ابوالفتح بُستی پرداخته و او را صاحب سبک ویژه‌ای در ادب دانسته است. همچنین در خزانه‌الخِیال، بُستی هم‌طراز با ابواسحاق صابی معرفی شده و بر مهارت او در جناس‌پردازی و واژه‌سازی تأکید شده است.
با وجود تبعید و فراز و نشیب‌های سیاسی، میراث ادبی ابوالفتح بُستی همچنان در تاریخ ادب فارسی جایگاه ویژه‌ای دارد و آثار او، به‌ویژه در حوزه اخلاق و حکمت، مورد توجه پژوهشگران و دوستداران ادب قرار گرفته است.
