ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی معروف به حکیم سنایی بنیان‌گذار اشعار عرفانی و شاعر برجسته در عصر غزنویان در سال ۴۷۳ هجری در غزنه چشم بهجهان گشود. این عارف بزرگ نقطه عطفی در تحول شعر مداحی به شهر عرفانی است. سنایی در دور نخستین حیات شاعری خود به مدح سلاطین و بزرگان حکومت غزنوی میپرداخت اما پس از یک خواب عارفانه ناگهان متحول میشود و پس از آن به دربار و امتیازات آن پشت پا زده بر طریق سالکان و عارفان به عاشقانهسرایی روی میآورد. ممدوح اشعار سنایی خداوند بزرگ میگردد. چنان در این عرصه قلم میزند که پیر و مرشد عارفان و شاعران بزرگ پس از خود میشود. مولانا جلالالدین محمد بلخی او را چون «چشم» در طریقیت و مسیر عرفانی خود میداند. کتاب معروف حدیقه سنایی منبع بزرگ حلقات درسی مولانا در قونیه بود و او از این اثر استفاده زیاد کرد. سنایی در سال ۵۴۵ هجری در غزنه وفات کرد و براساس اعتبار عرفانی که در روزگار خود داشت، تااکنون تاجیکان غزنی حضور بر مزار سنایی را بخشی مهم از مراسم عروسی خود میدانند و شاه و عروس بر مزار این عارف بزرگ میآیند و برای پیوند با سعادت خود دعا میکنند.
