سلطان محمود غزنوی بن ندیم ملقب به سیف الدوله، غازی، فهیم الدوله یکی از شاهان مقتدر دورۀ غزنویان در سال ۳۶۱ هجری تولد شد. او به جنگاوری، بی‌باکی، کثرت فتوحات و شکوه دربار در تاریخ خراسان بزرگ و اسلام شهرت ویژه دارد. او مرکز حکمروایی خود را در غزنه انتخاب نمود. مؤرخان در مورد محمود غزنوی گفته اند که او حرص عجیبی در گردآوری دانشمندان و شاعران زبان پارسی در دربار خویش داشت. به همین روی گفته می‌شود در زمان او بیش از چهار صد دانشمند و شاعر در دربارش حضور داشتند که به زبان پارسی او را مدح می کردند و دانشمندان بزرگ آن در پی تحقیق علوم طبیعی بودند. او به شیوۀ شاهان ماقبل اسلام حکومت می‌کرد و برخلاف امیران سامانیان، صفاریان و طاهریان خود را شاه و سلطان نامید و زبان پارسی را زبان حکومت‌داری خود انتخاب نمود. او آخرین زمستان را در بلخ سپری نمود و پس از نوروز در بهار 421 هجری رخ بسوی غزنه کرد و در همین بهار چشم از جهان بست، درباریان و غزنویان به ماتم مرگ او گریستند و می‌گویند زمانی‌که جسد او را می‌شستند، در تن خویش هفتاد زخم شمشیر داشت که در اغلب نبردها از زمان جوانی تا هنگام مرگ شرکت نموده بود. او در باغ فیروزی که اکنون نیز به همان نام مسما است در قریه روضه غزنه یک منطقه پرجمعیت تاجیک نیشین در حومه این شهر به خاک سپرده شد. روضه نیز اشاره‌ای به محل دفن این شاه بزرگ غزنه می باشد.
