مارسیلیوس پادوایی
(1275 – 1324)
فیلسوف سیاسی ایتالیایی و از اعضای برجسته جنبش “کانسیلیاریسم” 1 یعنی جنبش اصالت شورا در کلیسا در عصر میانه است. او در دانشگاه پاودا درس خواند و به عنوان رئیس دانشگاه پاریس خدمت کرده است. کار در دانشگاه برای مارسیلیوس فرصت داد تا به مسائلی در فلسفه سیاسی بپردازد.
مارسیلیوس به شورایی بودن امور در دولت و کلیسا باور داشت. از این جهت او در برابر سلطه گری پاپ های مسیحی در کلیسای کاتولیک مبارزه می کرد و به دنبال تقویت مفهوم سکولاریستی سیاست بود. او را می توان یکی از اندیشمندان مهم در سنت سکولاریزه شدن سیاست و قدرت در جهان معاصر دانست.
مارسیلیوس در کتاب “مدافع صلح”2 از رابطه کلیسا و دولت حمایت کرد که بعد ها این ایده توسط اصلاح گر معروف پروتستان، مارتین لوتر گسترش یافت. او می گفت که اسقف های کلیسا باید در رهبری دنیایی در دولت نیز دارای اشتغال وظیفه باشند. اما این اشتغال به معنی دخالت امور دینی در اداره مردم نیست.
او در این ایده تلفیق کلیسا و دولت بیشتر رفت و گفت که شورای اسقف ها تنها به مسائل کلیسا رسیدگی بکنند و اما دولت را باید مردم اداره بکنند که اسقف های معروف کلیسا را اداره کند اما از امور دولتی را نیز می توانند اداره کنند. یعنی اسقف ها اگر با رویکرد سکولاری در امور اداره حکومت بپردازند، در آن مساله‌ی نیست.
مارسیلیوس تفکر سیاسی خود را از کلام ارسطویی، فلسفه سود گرایی و جمهوری خواهی گرفته است. به همین پیمانه ایده دموکراتیک خود را از فلسفه مدرن لیبرال و به خصوص نظریه قرار داد اجتماعی جان لاک اخذ کرده است.
برای مطالعه بیشتر
- گویرت، ای. مارسیلیوس پاودایی و فلسفه عصر میانه. نیویارک: انتشارات دانشگاه کلمبیا، 1951.
- شیلدون، گارت وارد. دایره المعارف اندیشه سیاسی. نیویارک:فکت ان فایل، 2001.
- Conciliarism
2. Defender of Peace
