فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشاپوری مشهور به شیخ عطّار نیشاپوری در سال 540 هجری در نیشاپور از توابع خراسان به جهان آمد. عطار ـ عارف، حکیم و دانشمند بزرگی که در دارو سازی دست بلندی داشت. او دارو سازی را از پدرش آموخته بود و به این باور بود که در کاسبی خود می‌تواند عرفان را نیز طی کند و از مدح شاهان در امان باشد. هفت شهر عشق عطّار که در عرفان معروف است از وی چنین نقل شده‌است: نخستین «جستجو و طلب» است، باید در راه مقصود کوشید- دوم مقام «عشق» است که بی‌درنگ باید به راه وصال گام نهاد. سوم «معرفت» است که هر کس به قدر شایستگی خود راهی برمی‌گزیند. چهارم «استغنا» است که مرد عارف باید از جهان و جهانیان بی‌نیاز باشد. پنجم مقام «توحید» است که همه چیز در وحدت خدا مشاهده می‌شود. ششم مقام «حیرت» است که انسان در می‌یابد که دانسته‌های او بسیار اندک و محدود است. هفتم مقام «فنا» است که تمام شهوات و خودپرستی‌های آدمی از او زایل می‌شود و می‌رود تا به حق واصل شود و در واقع از این فنا به بقا می‌رسد. از عطار آثار مهمی چون؛ الهی نامه، اسرار نامه، مصیبت‌نامه، تذکره‌الاولیا، منطق‌الطیر، جواهر نامه، خسرونامه، مختار نامه، مظهره العجایب و پندنامه بجا مانده است. عطار نیشاپوری در سال 618 هجری در نیشاپور درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد.
