نورالدین عبدالرحمن بن احمد بن محمد جامی معروف به مولانا عبدالرحمن جامی در 27 عقرب/آبان سال 793 هجری خورشیدی در حوالی هرات از شهرهای معروف خراسان به دنیا آمد. جامی مقدّمات ادبیات فارسی و عربی را نزد پدرش آموخت و چون خانواده‌اش شهر هرات را برای اقامت خود برگزیدند، او نیز فرصت یافت تا در مدرسۀ نظامیۀ هرات که از مراکز علمی معتبر آن زمان بود، مشغول به تحصیل شود و علوم متداول زمان خود را هم‌چون صرف و نحو، منطق، حکمت مشایی، حکمت اشراق، طبیعیات، ریاضیات، فقه، اصول، حدیث، قرائت و تفسیر به خوبی بیاموزد و از محضر استادانی چون خواجه علی سمرقندی و محمد جاجرمی استفاده کند. جامی را به دلیل توانایی بلندش در سرایش شعر، جایگاه خاتم‌الشعرا داده اند. جامی در کنار شهرت فراوان در شعر، در تصوف، موسیقی و عرفان نیز جایگاه بلندی دارد. او در محضر خواجه علی سمرقندی و محمد جاجرمی علوم را فرا گرفت و در تصوف از سعدالدین محمد کاشغری نقشبندی پیروی می‌کرد پس از درگذشت کاشغری به مقام مرشدی طریقه نقشبندیه رسید. مولانا جامی پس از مدتی اقامت در هرات، راه سمرقند را در پیش گرفت و در آن‌جا مورد حمایت شاه فرهنگ‌پرور، الغ بیگ، در دربار تیموری قرار گرفت. از جامی آثار گران‌سنگی به‌جا مانده است که مهم‌ترین آن‌ها بهارستان، شواهدالنبوة و نفحات‌الانس است. او پس از سال‌ها زندگی در هرات و سمرقند و تربیت شاگردان فراوان در 27 عقرب/آبان سال 871 هجری خورشیدی در هرات درگذشت و در تخت مزار هرات به خاک سپرده شد.
