حسنک، آخرین وزیر سلطان محمود غزنوی بود که به دستور سلطان مسعود و به فتوای خلیفه‌ی بغداد در ۴۱۰ خورشیدی، به دار آویخته شد. او از خاندان آل میکالیان نیشاپور بود و به دلیل دانش و تجربه‌اش به وزارت رسید. او در زمان حیات محمود به حج رفت و در هنگام بازگشت به دلیل ناامنی راه‌ها از مسیر مصر به غزنی برگشت. در مصر خلعت خلیفه‌ی فاطمی مصر را قبول کرده و در غزنی تسلیم سلطان محمود کرد. با وجود فشارهای خلیفهٔ عباسی برای اعدام حسنک به دلیل ادعاهای قرمطی، سلطان محمود او را حمایت کرد و اعتماد خود را به او اظهار کرد. او به عنوان یکی از مشاوران اصلی سلطان محمود و ملقب به حسنک شناخته می‌شد. پس از مرگ محمود غزنوی، حسنک تلاش کرد تا محمد پسر محمود به سلطنت برسد، اما پس از شکست محمد، مسعود غزنوی به درخواست خلیفه‌ی بغداد، حسنک را به دار آویخت. ذکر بر دار کردن حسنک وزیر در تاریخ بیهقی یکی از شاهکارهای نثر فارسی قرن پنجم است.
ابوسهل زوزنی که یکی از دشمنان حسنک بود وی را به اتهام قرمطیگری متهم کرد و او را به سرعت محکوم کردند. حسنک بدون محاکمه اعدام گردید و پیکر او را به خاک سپردند.
