عبدالحق بیتاب، در سال ۱۲۶۵ خورشیدی، در یک خانوادهٔ اهل فرهنگ و دانش، درکابل زاده شد. پدرش عبدالاحد عطار و کاکاهایش که پس از درگذشت پدر در هشت ساله‌گی بیتاب، سرپرستی او را بر دوش گرفتند؛ همه از عالمان معروف بودند.
بیتاب آموزش‌های نخستین را، از خانواده آموخت. فنون بلاغت، عربی، علوم عقلی اسلامی و هیأت را از استادان برجستهٔ کابل فراگرفت. او در شعر، خود را شاگرد قاری عبدالله می‌دانست و از تأثیر تربیت او در تهذیب ذوق ادبی و شاعری خود، با افتخار یاد می‌کرد.
در سی ساله‌گی، بیتاب به تدریس ادب فارسی دری در مکاتب کابل پرداخت و در ادامه به تدریس فنون ادبی(بدیع، بیان، معانی و عروض و قافیه)، دستور زبان و اصول عرفان و تصوف در دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه کابل مشغول شد. بسیاری از شاعران و نویسنده‌گان معاصر کشور، از طریق دانشگاه یا نشست‌های درسی در خانه‌اش، تربیت شده‌اند.
استاد بیتاب، در طریقت مرید و شاگرد شاه‌محمد غوث لودین، از مشایخ برجستهٔ نقشبندیه مجددیه هرات بود. او زنده‌گانی پارسامنش و ساده‌یی داشت. دیوان اشعارش مشتمل بر غزل و مخمس است. غزل، قالب مورد علاقهٔ او بود که بیشتر به سبک‌های خراسانی و هندی شعر می‌سرود. در شعرهایش افزونی بر روانی و ساده‌گی بیان، آرایه‌های لفظی و معنوی را، با مهارت به کار بسته است. غزلیات او که بیش از دو هزار بیت اند؛ نشان می‌دهد که او به کثرت شعر، علاقه نداشت و به جای آن، به آوردن مضامین نو و تازه ارزش می‌داد. زبان شعری بیتاب، به ویژه در غزل‌ها، ساده و روان و نزدیک به زبان گفتار مردم کابل بود.
در سال ۱۳۳۱ خورشیدی، به پیشنهاد وزارت معارف، لقب «ملک‌الشعرا» به عبدالحق بیتاب تفویض شد. بیتاب تألیفات متعددی به یادگار گذاشته که مشمول کتاب‌هایی در گستره‌های بدیع، عروض، معانی، بیان و دستور اند. هم‌چنین او در ترجمه، تصحیح و چاپ تفسیر قرآن مجید، تألیف شیخ‌الهند مشارکت داشت. هم‌چنان استاد بیتاب، نزدیک به ده اثر را ترجمه کرده است.
عبدالحق بیتاب در ۲۰ حوت/ اسفند سال ۱۳۴۷ خورشیدی، در ۸۲ ساله‌گی درگذشت و در کابل، به خاک سپرده شد.
روانش شاد و یادش گرامی باد!
