راحله یار در ۲۰ قوس/آذر سال ۱۳۴۰ هجری خورشیدی در محله ده افغانان شهر کابل زاده شد. آموزشهای ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش به پایان رساند و سپس وارد دانشکده ادبیات دانشگاه کابل شد. وی تا پایان سال سوم، این رشته را موفقانه پیگیری کرد، اما شرایط دشوار کشور، مانع از ادامه تحصیلش گردید.
راحله یار از دوران مکتب به شعر و ادبیات علاقهمند شد و نخستین جرقههای طبع شاعرانهاش از همان سالها پدیدار گشت. با انتشار غزلها و قطعات ادبی او در روزنامهها و مجلات آن روزگار، نامش بهسرعت در میان اهل ادب و شعرشناسان شناخته شد.
نخستین مجموعه شعری او با عنوان «جوانههای سرود» در سال ۱۳۷۰ هجری خورشیدی توسط مطبعه دولتی کابل به چاپ رسید. بیشتر اشعار این مجموعه در قالب غزل سروده شدهاند و از مضامین عاطفی و انسانی سرشارند.
پس از مهاجرت، راحله یار همراه خانوادهاش به کشور آلمان پناهنده شد و بیش از دو دهه است که در آن کشور زندگی میکند. در این دوران، فعالیتهای ادبی او همچنان پیوسته ادامه یافته و دو مجموعه شعری دیگرش با عنوانهای «دریا چرا ز گریه ما دم نمیزند» و «از تلخی ترانه» به چاپ رسیدهاند.
شعر راحله یار آمیزهای از عشق به انسان و وطن، دفاع از حقوق زن، و بیان رنج غربت و دوری است. او در قالبهای گوناگون چون غزل، دوبیتی، رباعی، مثنوی و مخمس طبعآزمایی کرده و در همه، زبان روان، استوار و سرشار از احساس و معنا بهکار برده است.
شماری از سرودههای او نیز دستمایه آواز خوانندگان شناختهشده کشور قرار گرفتهاند و همچنان به آفرینش شعر و نگارش آثار تازه مشغول است. دو مجموعه شعری دیگر او تاکنون آماده چاپ بوده و هنوز منتشر نشدهاند.
