شیخ علیمحمد بن حامد بن محمدجان، که به بلخی مشهور است و کنیت وی ابو الاسفار است، در ۱ حمل/فروردین سال ۱۳۲۸ هجری خورشیدی در روستای شیخ تاش تیمور در بلخ به دنیا آمد.
شیخ علی محمد در جوانی با شوق فراوان به تحصیل علوم دینی پرداخت. او پس از گذراندن مراحل ابتدایی تحصیل در روستای خود، به تخارستان که مهد علم و دانش بود، سفر کرد. در آنجا با علماء و عرفا ملاقات داشت و از فضاهای معنوی آن منطقه بهره برد. وی در ابتدا در مدارس علمیه و دانشگاههای دینی به تحصیل علوم مختلف پرداخت و به ویژه در علم حدیث، فقه، تصوف و تاریخ نبوغ داشت.
شیخ بلخی به دلیل استعداد ویژهای که در زمینه تحصیل داشت، به سرعت پیشرفت کرد و در جوانی توانست متون درسی را شرح و تفسیر نماید. وی آثار متعددی تألیف کرد که شامل موضوعات دینی، فلسفی، تاریخی و ادبی میشود. از جمله آثار مشهور او میتوان به “تذکرة العرب”، “سلاسل اربعه” (چهار طریقه مشهور تصوف)، “دافع التفوه فی اثبات التصرف والتوجه”، نقشبندیان بلخ و “اسناد و مراقبات” اشاره کرد.
در زندگی خصوصی، شیخ علی محمد بلخی زندگی سادهای داشت و بیشتر اوقات خود را به تحقیق، تألیف و مطالعه مسائل دینی و عرفانی اختصاص میداد. وی در برخی مقاطع زندگیاش در افغانستان، پاکستان و ایران به سر برد و در نهایت پس از چهارده سال آوارگی، به شهر مزار شریف برگشت و تا پایان عمر در آنجا ساکن شد.
شیخ علی محمد بلخی در ۲۳ عقرب/آبان ۱۳۹۷ هجری خورشیدی در سن ۶۹ سالگی درگذشت. آثار و تألیفات او هنوز در دنیای علم و عرفان مورد استفاده و توجه قرار دارد.
