عبدالقیوم قویم در ۲۸ میزان/مهر ۱۳۱۵ هجری خورشیدی در شهرستان چاه‌آب، استان تخار، متولد شد. از کودکی در محیطی فرهنگی رشد یافت و علاقه‌مندی به ادبیات فارسی، در او شکل گرفت. پس از تکمیل آموزش‌های ابتدایی و متوسطه در زادگاهش، تحصیلات عالی خود را در دانشگاه کابل آغاز کرد و در حوزه ادبیات فارسی و زبان‌شناسی ادامه داد. برای تکمیل مطالعات علمی، به مدرسه مطالعات شرقی و آفریقایی لندن، دانشگاه تهران، دانشگاه هومبولت برلین و دانشگاه دولتی تاجیکستان سفر کرد و در این مراکز به تحصیل و پژوهش در زمینه‌های ادبیات‌شناسی، زبان‌شناسی، تاریخ ادبیات فارسی و زبان‌های باستانی پرداخت.
از سال ۱۳۹۶ هجری خورشیدی، دکتر قویم به‌عنوان استاد دانشکده‌ٔ زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کابل فعالیت کرد و عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی است. او طی بیش از پنج دهه فعالیت علمی و ادبی، همچون پژوهشگر و نویسنده‌ای پُرکار به خلق آثار پرداخت و آثارش شامل ادبیات تطبیقی، ادبیات شفاهی، نقد ادبی، تاریخ ادبیات فارسی و نظریه شعر است. برخی از این آثار، از جمله «فنون ادبی بیان»، «ادبیات شفاهی مردم تاجیک»، «تاریخ ادبیات دری از دوره‌های باستان تا قرن چهارم هجری»، «ادبیات تطبیقی»، «نظریه شعر»، «سیری در ادبیات عرفانی» و مجموعه مقالات تاریخی و ادبی، نشانگر گرایش او به پژوهش در عمق فرهنگ و ادب فارسی و انعکاس تاریخ و زبان مردم منطقه است. همچنین آثار تحقیقی او مانند «تاریخ فرهنگ افغانستان»، «مقایسه داستان‌های زال و گوراوغلی و اخلاف آنها» و «افغانستان، خاستگاه زبان فارسی دری» حاکی از علاقه‌مندی او به بازشناسی و تحلیل ادبیات و فرهنگ ملی و منطقه‌ای است.
دکتر قویم بیش از صد مقاله علمی در مجله‌های معتبر داخلی و برخی مجله‌های بین‌المللی در ایران، تاجیکستان و هندوستان منتشر کرده است و مقالات او در زمینه‌های ادبیات، نقد و پژوهش تاریخی به‌ویژه برای دانشجویان و پژوهشگران مرجع به‌شمار می‌رود. وی در طول فعالیت علمی خود در سمینارها و همایش‌های متعدد ادبی، تاریخی و زبان‌شناسی شرکت داشته و سخنرانی‌های علمی ارائه کرده است. این سمینارها شامل همایش‌های بین‌المللی افغانستان درباره شخصیت‌هایی چون دقیقی بلخی، خواجه عبدالله انصاری، مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، ناصر خسرو، رحمن بابا و خوشحال خان ختک؛ ایران درباره فردوسی، حافظ، سعدی و شعر معاصر فارسی؛ هندوستان درباره مولانا، بیدل و ابوریحان البیرونی؛ تاجیکستان درباره رودکی، خواجه عبیدالله احراری و کمال‌الدین خجندی؛ ترکیه درباره مولانا جلال‌الدین محمد بلخی در قونیه؛ عراق در همایش المرید الشعری در بغداد و موصل و فرانسه در دانشگاه استراسبورگ درباره کاربرد فولکلور در ادبیات بوده است.
عبدالقیوم قویم را می‌توان از برجسته‌ترین ادبیات‌شناسان و پژوهشگران معاصر افغانستان دانست که با پژوهش‌های گسترده و نگارش دقیق، هم میراث فرهنگی و ادبیات فارسی را بازشناخته و هم به نسل‌های امروز و آینده برای فهم تاریخ، ادبیات و فرهنگ ملی خدمت کرده است.
