ابو معین ناصر بن خُسرو بن حارث قبادیانی بلخی، معروف به ناصر خُسرو در سال 394 هجری در روستای قبادیان در بلخ بدنیا آمد. ناصر خُسرو در دربار پادشاهان و امیران به کار دبیری اشتغال ورزید. او در فلسفه و حکمت دست بلند داشت و بر بسیاری از علوم عقلی و نقلی زمان خویش مانند فلسفه، حساب، طب، نجوم و کلام تبحر داشت و در سروده‌هایش تسلطش در آن علوم بچشم می‌خورد. ناصر خُسرو در کنار حافظ و رودکی از زمرۀ سه شاعری است که حافظ کل قرآن‌کریم بوده اند. ناصر خُسرو در دوران کودکی با حوادث گوناگون روبرو شد؛ از جمله جنگ‌های طولانی سلطان محمود و خشک‌سالی بی‌سابقه در خراسان که به محصولات کشاورزان صدمات فراوان زد و نیز شیوع بیماری وبا در آن خطه که جان عدۀ زیادی از مردم را گرفت. مهم‌ترین آثار ناصر خُسرو عبارت اند از: دیوان اشعار فارسی، 2. دیوان اشعار عربی، 3. جامع‌الحکمتین، 4. خوان‌الاخوان، 5. زادالمسافرین، 6. گشایش و رهایش، 7. وجه دین، 8. بستان‌العقول و دلیل‌المتحیرین، 9. سفرنامه، 10. سعادت نامه، 11. روشنایی نامه. ناصر خُسرو در سال 481 هجری در بدخشان چشم از جهان فروبست و در درۀ یمگان به خاک سپرده شد.
