محمدحسین محمدی در 25 اسد/مرداد سال ۱۳۵۴ هجری خورشیدی در شهر مزارشریف، مرکز ولایت بلخ، متولد شد. او در سال ۱۳۶۱ به ایران مهاجرت کرد و تحصیلات خود را تا صنف دوازدهم در مشهد گذراند و دوباره به افغانستان بازگشت و پس از فروپاشی مزار شریف و تسلط طالبان، به ایران برگشت و تحصیلاتش را در رشته‌ی کارگردانی تلویزیونی ادامه داد.
محمدی به دلیل گرایش ذهنی به ادبیات به نوشتن رو آورد و از میان ژانرهای ادبی، داستان را برگزید و در این حوزه کارهای مهم و ارزشمندی خلق کرد که مورد توجه قرار گرفت و سبب شهرت او گردید. او به خاطر داستان‌هایش جوایز متعددی از جمله مقام نخست در مسابقات داستان‌نویسی دانش‌آموزی سراسر ایران، جشنواره‌های ادبی و جوایز ادبی اصفهان را به دست آورد. آثار داستانی او شامل رمان‌های کوتاه “از یاد رفتن” و “پایان روز”، مجموعه داستان‌های “انجیرهای سرخ مزار”، “تو هیچ گپ نزن”، “دختر آفتاب و دیو سیاه”، “پروانه‌ها و چادرهای سفید”، و “ناشاد” و همچنین آثار کودک و نوجوان مانند “سوره بچه‌های مسجد” و “بابا غورغوری و مادرکلان خیلی خیلی پیر” اند.
آقای محمدی علاوه بر آثار داستانی، دو اثر پژوهشی مهم، “فرهنگ داستان‌نویسی افغانستان” و “تاریخ تحلیلی داستان‌نویسی افغانستان” را نیز منتشر کرده است. او در سال ۲۰۱۰ میلادی به دهمین دور جشنواره ادبیات برلین دعوت شد. آثار آقای محمدی به زبان‌های مختلفی از جمله انگلیسی، آلمانی، فرانسوی، و ایتالیایی ترجمه شده‌اند. محمدحسین محمدی همچنین سردبیر و مدیرمسئول چندین ماهنامه و فصلنامه ادبی بوده است.
