علی اسفندیاری، که با نام نیما یوشیج شناخته می‌شود، در ۲۱ عقرب/ آبان سال ۱۲۷۶ هجری خورشیدی در روستای یوش در مازندران به دنیا آمد و با منظومه «افسانه» که در سال ۱۳۰۱ سرود، شعر فارسی را به سمت مدرنیته سوق داد. نیما با شکستن قالب‌های شعر کهن و ارائه‌ی فرم‌های جدید، تحولی اساسی در شعر فارسی ایجاد کرد و به همین دلیل او را «پدر شعر نو» می‌نامند. او با اشعار نمادین و محتوای نوآورانه، پایه‌گذار سبکی شد که بعدها به شعر نیمایی شهرت یافت.
نیما از خانواده‌ای با تبار مازندرانی و ساسانی بود و اصالت و پیشینه خانوادگی‌اش را به اسپهبدان مازندران، به‌ویژه پادوسبانیان طبرستان، می‌رساند. او در دوران کودکی خود در زادگاهش به تیراندازی و اسب‌سواری پرداخت و در نوجوانی به تهران آمد. در این شهر، تحت تأثیر نظام وفا، به شعرگویی روی آورد و بعداً زبان فرانسوی را نیز فراگرفت.
شعرهای نیما به گویش مازندرانی نیز سروده شده‌اند. وی همچنین در جنبش‌های اجتماعی و سیاسی دهه‌های اولیه قرن ۱۴ خورشیدی فعال بود و افکار چپ‌گرایانه داشت. اشعار وی در نشریات چپ‌گرا منتشر می‌شد و او عضو هیئت مدیره اولین کنگره نویسندگان ایران نیز بود.
سرانجام، نیما یوشیج در ۱۳ جدی/ دی سال ۱۳۳۸ هجری خورشیدی درگذشت و میراث شعری او همچنان به عنوان یکی از مهم‌ترین دست‌آوردهای ادبی معاصر زبان فارسی شناخته می‌شود.
