نجیب‌الله حسرت فاریابی در سال ۱۳۳۴ هجری خورشیدی در کوی عرب‌خانه‌ی شهر میمنه، مرکز ولایت فاریاب، به دنیا آمد. دوران آموزش ابتدایی را در زادگاهش سپری کرد و سپس برای ادامه‌ی تحصیل وارد مدرسه‌ی ابومسلم خراسانی شد. پس از پایان دوره‌ی آموزشی، به عنوان آموزگار در نظام آموزشی افغانستان به کار پرداخت.
حسرت در خانواده‌ای اهل فرهنگ و اندیشه پرورش یافت و از همان سال‌های جوانی به شعر روی آورد. نخستین تجربه‌های شعری او به غزل اختصاص داشت و با مطالعه و پژوهش در آثار بیدل دهلوی، به تدریج گرایش عمیقی به سبک هندی پیدا کرد. او کوشش می‌کرد راه و جهان‌بینی عرفانی بیدل را در قالب زبان معاصر بازآفرینی کند. در شعرهایش، مضامین عرفانی، تأملات ذهنی، و گاه تعابیر پر رمز سبک بیدل به چشم می‌خورد.
در کنار سرایش شعر و تدریس، حسرت فاریابی خطاط و خوش‌نویس چیره‌دستی نیز بود و از او آثار خوش‌نویسی شده‌‌ای برجای مانده است. گرچه اشعارش در نشریاتی چون روزنامه‌ی بیدار و مجله‌ی آواز و دیگر جُنگ‌های ادبی چاپ شده‌اند، اما تا زمان مرگش، هیچ مجموعه‌ی شعری از او به‌صورت مستقل به چاپ نرسید.
در دوازدهم تیر/سرطان ۱۳۷۵ هجری خورشیدی، حسرت فاریابی به گونه‌ای ناگهانی و در شرایطی که گفته می‌شود مرموز بود، چشم از جهان فروبست. با وجود جایگاه قابل توجهی که در میان شاعران هم‌نسل خود داشت، تاکنون پژوهش‌های ژرف و جامعی درباره‌ی زندگی، آثار و سبک شعری او صورت نگرفته است و نامش همچنان در زمره‌ی شاعران کم‌شناخته‌ی معاصر باقی مانده است.
