امام محمد غزالی در سال 450 هجری قمری در شهر توس در خراسان متولد شد. پدرش درکنار آنکه اهل تقوا بود و در مجالس فقها حضور میافت، شغل پشم ریسی داشت و از همین راه به تربیت فرزندش بسیار کوشید.
پس از درگذشت پدر و بنا به توصیه او، تربیت محمد غزالی و برادرش احمد به ابوحامد احمد بن محمد الراذکانی، صوفی و دوست پدر آنان سپرده شد و در تربیت هردو برادر سعی فراوان صورت پذیرفت. پس از مدتی هردو برادر به مدرسه‌ای در نیشاپور رفتند و به فراگیری دانش ادامه دادند. محمدغزالی که از هوش برتری برخوردار بود، به‌زودی علوم دینی و ادبی را فرا گرفت و پس از آن به یکی از مدارس توس و بعدتر به شهر گرگان رفت و نزد ابو نصر اسماعیل به فراگیری دانش ادامه داد. پس از آن به نیشاپور رفت و با امام جوینی از دانشمندان و فقیهان بزرگ آن زمان آشنایی حاصل کرد و تا پایان زندگی جوینی در کنار او ماند و در این جریان منطق، فلسفه و برخی علوم دیگر را فرا گرفت و به سبب دانش و ذکاوت فطری اش به شهرت فراوان دست یافت.
محمد غزالی پس از درگذشت امام جوینی به دیدار خواجه نظام‌الملک، وزیر سلطان ملک‌شاه سلجوقی رفت و مورد تکریم فراوان خواجه قرار گرفت و او را برای پیش‌برد امور نظامیه بغداد موظف کرد که در آنجا محمد غزالی نیز بخوبی از عهده‌ی امور بیرون شد و به تدریس پرداخت و مورد توجه دانش جویان قرار گرفت و با گذشت زمان به حلقه‌ی درس او افزوده شد. او در این جریان به علم کلام به درجه استادی دست یافت و شهره شد. همینگونه به تدریس فلسفه پرداخت و در این جریان موفق شد، تهافت الفلاسفه، مقاصد الفلاسفه و المستظهرین را بنویسد.
محمد غزالی در سال 488 به شام رفت و سه سال را در آنجا سپری کرد و در این زمان به خلوت رو آورد و عزلت نشین شد و پس از سه سال به نیشاپور رفت و در نظامیه نیشاپور به تدریس پرداخت. بار دیگر پس از دو سال به توس رفت و بازهم خلوت گزید و تا جایی گوشه‌نشینی کرد که به دعوت سلطان سنجر برای ادامه تدریس نیز پاسخ رد داد و عذر خواهی نمود.
سر انجام امام محمد غزالی در سال 490 هجری خورشیدی در شهر توس چشم از جهان بست و در تابران توس به خاک سپرده شد.
اما غزالی از پرکار ترین دانشمندان و متفکران جهان اسلام محسوب می‌گردد، طوری که هیچ دانشمندی به پیمانه‌ی او به تالیف و تصنیف نپرداخته است. همچنین دانشمندان بسیاری در مورد آثار غزالی تحقیق کرده اند.
