محمدزمان فیروز، فرزند صوفی محمدیعقوب، در ۳ حمل سال ۱۳۲۷ هجری خورشیدی در ولایت بلخ متولد شد. آموزش‌های ابتدایی را در دبستان سلطان غیاث‌الدین غوری بلخ و دوره‌ی متوسطه و عالی را در دبیرستان جنگ کابل به پایان رساند. سپس وارد دانشگاه جنگ کابل شد و تحصیلات خود را تا مقطع کارشناسی ادامه داد. وی پس از فراغت، به ارتش افغانستان پیوست و در بخش‌های مختلف نظامی خدمت کرد و تا رتبه‌ی ژنرالی ارتقا یافت.
پس از کناره‌گیری از فعالیت‌های نظامی، فیروز وارد حوزه‌ی مدیریت کشوری شد و در کنار فعالیت‌های اداری، به ادبیات و پژوهش‌های فرهنگی نیز پرداخت. او از جمله شاعرانی است که در دهه‌های اخیر در حوزه‌ی شعر مقاومت و اجتماعی فعالیت داشته و مجموعه‌ای از سروده‌های او به چاپ رسیده است. از مهم‌ترین آثار وی می‌توان به سروده‌های انقلابی (کابل، ۱۳۶۶)، نوای دل (کابل، ۱۳۶۸)، نیستان (بلخ، ۱۳۸۲)، آیینه‌ی دیدار (پیشاور، ۱۳۸۳)، تیغ قلم (بلخ، ۱۳۹۱)، بال پرواز (بلخ، ۱۳۹۲) و ژاله‌باران اشاره کرد. علاوه بر این، وی در حوزه‌ی پژوهش ادبی نیز فعالیت داشته و در سال ۱۳۹۴ هجری خورشیدی، دیوان صوفی عشقری را گردآوری و تدوین کرده است.
مضامین اشعارش اغلب در حوزه‌های میهن‌دوستی، مقاومت، اجتماع و عرفان قرار می‌گیرد. زبان شعری او ساده و روان، اما در عین حال سرشار از تصاویر بومی و مفاهیم استعاری است. همچنین، او در فضای فرهنگی بلخ نقش فعالی ایفا کرده و به عنوان یکی از شخصیت‌های اثرگذار در تقویت همزیستی اجتماعی و اتحاد اقوام ساکن این ولایت شناخته می‌شود.
با وجود بازنشستگی رسمی، محمدزمان فیروز همچنان به فعالیت‌های فرهنگی و پژوهشی مشغول است و در حوزه‌ی ادبیات، تاریخ شفاهی و مستندسازی ادبی به پژوهش و تألیف ادامه می‌دهد.
