قدیر ارباب رحیمی، در ۱۳ اسد/مرداد سال ۱۳۵۲ هجری خورشیدی در ولایت پروان چشم به جهان گشود. دوران آموزش‌های ابتدایی تا لیسه را در مکاتب عبدالصبور و داکتر عبدالاحمد جاوید در شهر کابل سپری کرد. در ادامه، مدرک کارشناسی را در رشتهٔ روابط بین‌الملل از دانشگاه کاتب کابل به‌دست آورد و تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد همان رشته را نیز آغاز نمود، اما به‌دلیل مهاجرت، موفق به تکمیل آن نشد. پس از ورود به ایالات متحده امریکا، مسیر تحصیلی خود را از سر گرفت و در رشتهٔ اداره‌ی عامه موفق به دریافت مدرک کارشناسی ارشد از دانشگاه استرییر در ایالت ویرجینیا گردید.
علاقه‌مندی او به ادبیات، به‌ویژه شعر، از دوران کودکی آغاز شد؛ از نه‌سالگی در محافل حافظ‌خوانی خانوادگی حضور می‌یافت و همان‌جا نخستین جرقه‌های مهر به شعر در ذهن و ضمیرش شکل گرفت؛ عشقی که تا امروز همچنان زنده و روشن مانده است. شعرهای او آمیزه‌ای‌ست از دغدغه‌های سیاسی و تاریخی، تأملات فردی، و تصویرهای لطیف انسانی. در برخی سروده‌هایش، با لحنی حماسی و دردآشنا از وضعیت خراسان و تاریخ فراموش‌شده‌ی سرزمینش می‌گوید؛ در برخی دیگر، از تنهایی و دل‌تنگی مهاجرانه نجوا می‌کند؛ و گاه، در ستایش مادر و زیبایی‌های بی‌ادعای زندگی روستایی، به زبان تصویر و عاطفه پناه می‌برد. سروده‌های او در محافل ادبی، با گرمی پذیرفته شده‌اند.
در دوران سکونت در کابل، رحیمی در وزارت انکشاف دهات افغانستان به‌کار اشتغال داشت و سپس با ادارهٔ توسعه بین‌المللی ایالات متحده (USAID) در بخش آموزش و تحصیلات عالی همکاری کرد. در حوزهٔ ترجمه، از جمله آثار شناخته‌شدهٔ او، می‌توان به ترجمهٔ کتاب «قرآن، کلاشینکوف و لپ‌تاپ» از زبان انگلیسی به فارسی اشاره کرد. همچنین تعدادی از ترجمه‌های مقالاتش در روزنامه‌های معتبر کابل منتشر شده‌اند.
قدیر رحیمی از جمله چهره‌های فرهنگی معاصر است که میان تجربه‌های اجرایی و دغدغه‌های ادبی، پیوندی زنده و تأثیرگذار برقرار کرده است.
