بابا طاهر عریان، در سده‌ی پنجم هجری قمری در شهر همدان چشم به جهان گشود. تاریخ دقیق ولادت و وفات او مشخص نیست، اما بسیاری از پژوهشگران او را هم‌عصر طغرل سلجوقی، نخستین پادشاه سلسله‌ی سلجوقیان، می‌دانند؛ یعنی در حدود سال‌های ۴۱۰ تا ۴۸۰ هجری قمری.
بابا طاهر، برخلاف برخی رویکرد رایج آن زمان، نه در قصرها که در کوی و برزن با مردم ساده و دردمند روزگار می‌گذراند. واژه‌ی «بابا» در فرهنگ خراسان به پیر و مرشد طریقت اشاره دارد، و «عریان» را برخی کنایه از زهد و بی‌نیازی‌اش دانسته‌اند، و برخی دیگر نشانی از سادگی پوشش یا سبک زندگی او.
بابا طاهر، صوفی وارسته بود که عمر خود را به زهد، تهذیب نفس، مراقبه و عشق الهی گذراند. روایت‌هایی از حالات معنوی او در میان مردم همدان و مناطق غربی ایران سینه به سینه نقل شده است. او از کسانی بود که دل به دنیا نبست و جان به حقیقت سپرد. در رفتار و گفتار، صفا، سادگی و شور عرفانی موج می‌زد.
شهرت بابا طاهر بیش از همه به سبب دوبیتی‌های عارفانه و عاشقانه‌ی اوست که با زبانی ساده، محلی و دلنشین سروده شده‌اند. این دوبیتی‌ها که در قالب شعر عامیانه‌ی لری-لکی و گاه فارسی روان‌اند، از ژرف‌ترین احساسات انسانی و عرفانی سخن می‌گویند.
بابا طاهر در حدود سال ۴۸۰ هجری قمری در شهر همدان چشم از جهان فروبست. آرامگاه او که اکنون یکی از نمادهای فرهنگی همدان است، با معماری زیبا و آرام‌بخش، مأمن عاشقان عرفان و ادب فارسی است.
