اسدالله ولوالجی در سال ۱۳۳۳ هجری خورشیدی در ولسوالی رستاق ولایت تخار چشم به جهان گشود. پدرش، محمد امین مشهور به وکیل عمک‌جان، و پدربزرگش، نایب محمدنبی‌خان، از بزرگان و اشراف منطقه بودند. او آموزش‌های ابتدایی را در ولسوالی‌های رستاق و دشت‌قلعه ولایت تخار و سپس در مکتب بی‌بی مهرو در کابل فرا گرفت. پس از آن وارد مکتب حربی شد و تحصیلاتش را در دانشگاه حربی ادامه داد و در سال ۱۳۵۵ هـ.ش. از این دانشگاه فارغ شد و به‌عنوان افسر ارتش ملی افغانستان به خدمت پرداخت و تا سال ۱۳۷۰ هـ.ش. در این جایگاه فعالیت داشت.
ولوالجی در دورهٔ حکومت‌های نورمحمد تره‌کی، حفیظ‌الله امین، ببرک کارمل و دکتر نجیب‌الله، به‌دلیل مواضع عدالت‌طلبانه و مخالفت‌های سیاسی، شش سال از عمر خود را در زندان پل‌چرخی گذراند. این سال‌های دشوار و پررنج به باروری طبع شاعرانه‌اش انجامید و بسیاری از اشعار او در دو زبان فارسی و اوزبیکی حاصل همین دوران زندان است.
پس از آزادی، فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی او پررنگ‌تر شد. مدتی در شهر مزار شریف به‌عنوان مدیر مسئول نشریه‌ی آزاد اندیشه و معاون انجمن فرهنگی امیر علی‌شیر نوایی کار کرد. همچنین از مؤسسان جامعهٔ مدنی افغانستان بود و در ایجاد چند نهاد مدنی سهم داشت.
زندگی شخصی او با تراژدی‌های پیاپی همراه بود. در آغاز زندگی، همسر نخستش را به‌طرزی مرموز از دست داد؛ حادثه‌ای که تأثیری عمیق بر روح و روانش گذاشت و او شعری به زبان اوزبیکی برای همسر اولش سرود که بعدها با صدای فرهاد دریا به آهنگ درآمد. رویداد مرموز و خونین سال ۱۳۹۹ هـ.ش. که چهار عضو خانواده بشمول همسر، دختر، برادرزاده و خانم برادرزاده اش را در ولسوالی پغمان از دست داد، غم و اندوه او را دوچندان ساخت.
با وجود این همه رنج، ولوالجی بیش از سی عنوان کتاب در زمینه‌های تاریخ، فرهنگ، ادبیات و روزنامه‌نگاری تألیف و منتشر کرد و به‌عنوان یکی از چهره‌های فعال فرهنگی و مدنی افغانستان شناخته شد.
اسدالله ولوالجی سرانجام در ششم سنبلهٔ ۱۴۰۰ هجری خورشیدی چشم از جهان فروبست و در زادگاهش، ولسوالی رستاق ولایت تخار، به خاک سپرده شد.
روانش شاد و یادش گرامی!
