اسدالله ولوالجی، در سال ۱۳۳۳ هجری خورشیدی در ولسوالی رستاق ولایت تخار زاده شد. پدرش، محمد امین مشهور به وکیل عمک جان، و پدربزرگش، نایب محمدنبی خان، از بزرگان و اشراف بودند.
ولوالجی آموزش های اولیه را در رستاق و دشت قلعه ولایت تخار و سپس در مکتب بی بی مهرو در کابل فراگرفت. سپس وارد مکتب حربی شد و متعاقب آن دانشگاه حربی گردید و پس از فراغت در سال ۱۳۵۵هجری خورشیدی به عنوان افسر ارتش ملی افغانستان شروع به کار کرد و تا سال ۱۳۷۰ هجری خورشیدی در این سمت فعالیت داشت.
ولوالجی در زمان حکومت نور محمد ترکی، حفیظ‌الله امین، ببرک کارمل و نجیب‌الله به دلیل مواضع عدالت‌طلبانه و مخالفت با حکومت‌های آن‌وقت، مدت شش سال در زندان پل‌چرخی به سر برد. این دوران که با فشارها و سختی‌های فراوانی همراه بود، به تقویت قریحه‌ی شاعرانه او منجر شد. بسیاری از اشعار او که به دو زبان فارسی و ازبیکی سروده است، حاصل سال‌های زندانی بودن اوست.
اسدالله ولوالجی پس از آزادی از زندان، به فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی ادامه داد. او مدتی در شهر مزار شریف به عنوان مدیر مسئول نشریه آزاد اندیشه و معاون انجمن فرهنگی امیر علی‌شیر نوایی فعالیت کرد. همچنین از مؤسسان و اعضای فعال جامعه‌ی مدنی افغانستان بود که چندین نهاد مدنی را نیز تأسیس کرد.
زندگی شخصی ولوالجی نیز با تراژدی‌های متعددی همراه بود. او در اوایل زندگی خود، زمانی که به‌تازگی ازدواج کرده بود، همسرش را به طرز مرموزی از دست داد. این حادثه تأثیر عمیقی بر روان او گذاشت و باعث شد او شعری به زبان اوزبیکی برای همسر شهیدش بسراید که بعدها توسط فرهاد دریا به آهنگ تبدیل شد.
در سال ۱۳۹۹ خورشیدی، ولوالجی چهار عضو خانواده اش را در رویدادی در ولسوالی پغمان از دست داد که بر اندوه او افزود.
اسدالله ولوالجی در ششم سنبله 1400 هجری خورشیدی چشم از جهان بست و در زادگاهش به خاک سپرده شد.
از ولوالجی بیش از ۳۰ عنوان کتاب پیرامون موضوعات مختلف چون تاریخ، فرهنگ، ادبیات و روزنامه‌نگاری به‌جا مانده است.
روانش شاد و یادش گرامی!
