محمد اسحاق دلگیر، در سال ۱۳۲۴ هجری خورشیدی در دهکدۀ لنگرخانۀ پایان، از توابع شهرستان نهرشاهی ولایت بلخ، به دنیا آمد. او در خانواده‌ی کشاورز پرورش یافت و دوران ابتدایی تحصیل خود را در زادگاهش سپری کرد و دوره دبیرستان را در لیسۀ عالی باختر شهر مزارشریف به پایان رسانید.
پس از فارغ‌التحصیلی، دلگیر چند سالی را به کشاورزی مشغول بود و سپس وارد عرصۀ کاری شد. او به عنوان کارمند رسمی در مدیریت معارف ولایت بلخ آغاز به کار کرد و سپس در مدیریت عمومی مواد نفتی و شکر ولایت بلخ به فعالیت ادامه داد.
محمد اسحاق دلگیر از مؤسسان انجمن نویسندگان بلخ بود و به عنوان نخستین رئیس این انجمن تا سال ۱۳۶۹ هجری خورشیدی فعالیت کرد. پس از آن، به عنوان دبیر کانون فرهنگی حکیم ناصر خسرو بلخی به فعالیت‌های فرهنگی خود ادامه داد. اشعار دلگیر در قالب‌های کهن و نو سروده شده و با زبانی پخته و پالوده، عشق و زیبایی را ستایش می‌کنند و مسایل اجتماعی را بازتاب می‌دهند.
از مجموعه‌های شعر وی می‌توان به “در برکۀ کبود”، “پسرلی”، و “در خط اوج آرزو” اشاره کرد. سرانجام محمد اسحاق دلگیر در ششم سنبله ۱۳۸۰ هجری خورشیدی در شهر مزارشریف درگذشت و پیکرش در گورستان نوشاد به خاک سپرده شد. یاد و نام او به عنوان شاعری برجسته و فرهنگی پیشرو در تاریخ ادبیات افغانستان ماندگار است.
روانش شاد و یادش انوشه باد!
