غوث‌الدین نادمی، فرزند میرزا محمد یحیی نادم از سخنوران نامور، در سال ۱۳۱۶ هجری خورشیدی در قریۀ خواجه کنتی، شهرستان قیصار ولایت فاریاب چشم به جهان گشود. او در دامان پدری اهل ادب پرورش یافت و با وجود تنگ‌دستی، آموزش ابتدایی و متوسطه را در شهرستان اندخوی و شهر میمنه فرا گرفت. علاوه بر این، نزد استادان مدارس دینی نیز به آموزش خصوصی پرداخت.
نادمی از کودکی به شعر علاقه‌مند شد و از سال ۱۳۳۵ هجری خورشیدی به سرایش شعر رو آورد. آثار او متأثر از شاعران بزرگی چون مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، سعدی شیرازی، حافظ شیرازی و میرزا عبدالقادر بیدل بود. شعرهایش در روزنامه‌ها و مجلات محلی و ملی، از جمله فاریاب، جوزجان، بیدار مزار شریف و اتفاق اسلام هرات منتشر می‌شد. او در مشاعره‌ها و محافل ادبی حضوری فعال داشت و جوایز و تقدیرنامه‌های متعددی دریافت کرد.
از سال ۱۳۳۶ تا ۱۳۶۶ هجری خورشیدی در وزارت‌های مخابرات، معارف و داخله و هم‌چنین ولایات فاریاب، هرات، جوزجان و کابل، مشغول ماموریت بود و در سرطان ۱۳۶۶ بازنشسته شد.
نادمی حافظۀ نیرومندی داشت و اشعار پدر و بسیاری از شاعران کلاسیک را از حفظ می‌دانست. او در جمع جوانان همواره در شعرگویی پیشتاز بود و با اشعار و فعالیت‌هایش در حفظ و ترویج فرهنگ و ادب سنتی افغانستان سهم برجسته‌ای داشت.
غوث‌الدین نادمی در هشتم سنبله/شهریور سال ۱۳۹۹ هجری خورشیدی درگذشت.
روانش شاد و یادش گرامی‌باد!
