میرزا محمد یحیی متخلّص به «نادم»، فرزند ملا سعید احمد بیک، در سال ۱۲۵۲ هجری خورشیدی در شهر میمنه مرکز ولایت فاریاب دیده به جهان گشود.
وی در کودکی پدر را از دست داد، اما با عزمی استوار، به تحصیل علوم دینی، ادبی، و عرفانی پرداخت. ذوق سرشار و نبوغ فطری‌اش در شعر، وی را به یکی از درخشان‌ترین شاعران معاصر بدل ساخت، تا آن‌جا که استادانی چون خلیل‌الله خلیلی، واصف باختری، و سعید نفیسی مقام او را در طراز بلندترین شاعران زبان فارسی دانستند. نادم با بهره‌گیری از آثار مولانا، حافظ، عطار، و بیدل، سبکی تلفیقی و خیال‌پردازانه پدید آورد و با زبان پرشور و معنوی‌اش، مضامین عرفانی، اجتماعی، و عاشقانه را در قالب‌های گوناگون شعری بیان کرد. گرچه نامش از مرزهای فاریاب کمتر فراتر رفت، اما دیوان ارزشمندش، که پس از وفاتش در سال ۱۳۳۰ هجری خورشیدی منتشر شد، گواهی است بر جایگاه بلند او در سپهر شعر فارسی.
نادم قیصاری در ۱۷ ثور/اردیبهشت سال ۱۳۲۷ هجری خورشیدی دار فانی را وداع گفت و به جاودانگان پیوست. روانش شاد و یادش گرامی‌باد!
