عبدالرؤوف نفیر فاریابی، فرزند محمد رسول قلی ارلات، در سال ۱۳۰۵ هجری خورشیدی در شهرستان حضرت امام صاحب، استان فاریاب، به دنیا آمد. او در خانواده‌ای فرهنگی و اهل ادب بزرگ شد و از همان دوران کودکی به مطالعه و علاقه‌مندی به آثار تاریخی و ادبی روی آورد. آموزش ابتدایی را در مکتب اونجـلاد و متوسطه را در شهر میمنه به پایان رساند.
نفیر فاریابی در زمینه‌ی ادبیات فارسی و اوزبیکی فعالیت داشت. او در تذکره‌نگاری و لغت‌نویسی فعال بود و رساله‌ای به نام سخنوران جوزجانان نوشت که شرح حال شعرای برجسته منطقه از علاءالدین اندخویی تا نادم قیصاری را در بر می‌گرفت و بخشی از آن در جریده «ستوری» منتشر شد. او همچنین اشعار و تخمیس‌هایی بر غزل‌های شاعران بزرگی چون امیر علی‌شیر نوایی، محمد فضولی، مولینا لطفی هروی، میرزا سلطان‌حسین بایقرا و ظهیرالدین محمد بابر سرود و در قالب نظیره به استقبال آثار آنان پرداخت. مهارت او در فولکلورشناسی، تعمیه‌سرایی و معماپردازی، به همراه شناخت گسترده‌اش از تاریخ و فرهنگ، شخصیت ادبی او را برجسته می‌کرد.
نفیر فاریابی در کنار فعالیت‌های ادبی، خدمات فرهنگی و آموزشی نیز انجام می‌داد؛ از جمله تأسیس مکاتب دهاتی و مراکز آموزشی در مناطق دورافتاده فاریاب. او به‌ویژه بر ترویج آموزش فرهنگ اسلامی تمرکز داشت.
عبدالرؤوف نفیر فاریابی پیرو طریقت نقشبندیه بود و همواره اصول اخلاقی و عرفانی را در زندگی و فعالیت‌های خود رعایت می‌کرد. او در ۱۷ سنبله/شهریور سال ۱۳۷۱ هجری خورشیدی در دشت بلوچ پایین به قتل رسید.
روانش شاد و یادش انوشه‌باد!
