ابوبکر محمد بن زکریای رازی در سال ۲۵۱ هجری قمری، در ری زاده شد و در همان‌جا کودکی و جوانی خود را گذراند. او ابتدا به کیمیاگری مشغول شد و سپس به طب روی آورد. آموزش علم طب را در بیمارستان بغداد، که در آن زمان مرکز علمی بزرگی بود، فراگرفت و به‌زودی به ریاست بیمارستان معتضدی بغداد رسید.
رازی با فراگیری دانش‌های دیگر به یکی از بزرگ‌ترین دانشمندان تاریخ اسلام و خراسان، مبدل شد. وی نه‌تنها در پزشکی، بلکه در کیمیا، فلسفه و دیگر علوم نیز آثار برجسته‌یی خلق کرد. او کاشف الکل، اسید سولفوریک، و نفت سفید شناخته می‌شود و به‌عنوان یکی از بنیان‌گذاران علم کیمیای مدرن و طب محسوب می‌گردد.
از دست‌آوردهای مهم رازی در علم طب، تشخیص تفاوت میان آبله و سرخک است. وی همچنین تأکید زیادی بر درمان بیماری‌ها با غذا و پرهیز از استفادهٔ بیش‌ازحد از داروها داشت. نوشته‌های او در زمینه‌های مختلف علم طب از جمله جراحی، بیماری‌های کودکان و تغذیه نشان از وسعت دانش و دقت او دارد.
رازی علاوه بر طب و کیمیا، در فلسفه نیز نظریات برجسته‌یی داشت و به‌ویژه در زمینه نقد دین و مذهب از دانشمندان برجسته شناخته می‌شود. او عقل را بزرگ‌ترین ابزار شناخت و نجات انسان می‌دانست. به‌خاطر این دیدگاه‌ها، آثار دینی او مورد نقد و حتی تخریب قرار گرفت، اما نوشته‌های او همچنان تأثیر زیادی در فلسفه و علم داشت.
رازی در سال ۳۱۳ هجری قمری در ری چشم از جهان بست.
روانش شاد و یادش انوشه باد!
