عبدالملک صیاد، مشهور به «صیاد بدخشی»، در سال ۱۳۱۰ هجری خورشیدی در شهر فیضآباد، مرکز ولایت بدخشان، چشم به جهان گشود. از کودکی به شعر و سرودن علاقهمند شد و سالها با قلم خود، رنجها و امیدهای مردم بدخشان را به زبان شعر بازتاب داد.
صیاد آثاری در زمینههای حمد، نعت، وطن، حماسه و اجتماع سرود. زبان او آمیزهای از گفتار مردم و بیان ادبی بود؛ زبانی ساده اما ژرف، آمیخته با طنز تلخ اجتماعی و نقد ناهنجاریها، بیعدالتی و فقر. بسیاری از سرودههایش با نغمههای محلی بدخشان خوانده شده و در میان مردم شهرت یافته است.
او بخشی از عمر خود را در مأموریتهای دولتی سپری کرد، اما در سالهای پایانی زندگی با تنگدستی و انزوا روبهرو شد و تنها با شعر و هنر خویش روزگار میگذراند.
صیاد بدخشی سه دیوان شعری از خود به یادگار گذاشت که تاکنون تنها اثر او با عنوان «نوای بینوایان» منتشر شده و دو دیوان دیگر هنوز بهصورت دستنویس باقی مانده است. این آثار گنجینهای ارزشمند از زبان، فرهنگ و روح مردم بدخشاناند.
عبدالملک صیاد در پنجم قوس/آذر سال ۱۴۰۰ هجری خورشیدی در زادگاهش فیضآباد درگذشت. درگذشت او واکنشهای گستردهای در میان جامعه فرهنگی بدخشان و افغانستان برانگیخت و یادش بهعنوان یکی از صدایهای راستین مردم این سرزمین در تاریخ ادبیات معاصر ماندگار شد.
