پروفیسور غلاممحمد میمنگی در سال ۱۲۵۲ هجری خورشیدی در شهر میمنه مرکز ولایت فاریاب، زاده شد. پدرش عبدالباقی مینگباشی، از بزرگان شهر میمنه به دلیل همکاری با سردار محمد ایوبخان، همراه با خانوادهاش به کابل تبعید شد. در سال ۱۳۰۱ هجری قمری، امیر عبدالرحمن دستور اعدام پدر او را صادر کرد. غلاممحمد که در کودکی سایه پدر را از دست داد، تحت نظارت شدید حکومت و در شرایط دشوار در کابل زندگی کرد.
از سنین کودکی، علاقه غلاممحمد به نقاشی آشکار بود. در ۹ سالگی، نقاشی پرندهای را برای امیر عبدالرحمن فرستاد. امیر که از استعداد او حیرتزده شده بود، دستور داد که غلاممحمد نزد جان گری، پزشک و کارمند سفارت بریتانیا در کابل، هنر نقاشی را بیاموزد.
میمنگی بهعنوان استاد نقاشی در مکتب حبیبیه مشغول به کار شد و در این دوره با روشنفکران مشروطهخواه آشنا شد. او به عضویت «جمعیت سری» درآمد و فعالیتهای سیاسی خود را آغاز کرد. این فعالیتها باعث دستگیری و زندانی شدن او در زمان امیر حبیبالله شد.
در سال ۱۹۲۱ میلادی، غلاممحمد میمنگی به اروپا اعزام شد و در دانشگاه صنایع نفیسه برلین، دورهی دوساله را در کمتر از شش ماه به پایان رساند و به مقام پروفیسوری دست یافت. بازگشت او به افغانستان، نقطهی عطفی در توسعه هنرهای زیبا بود. او مکتب صنایع نفیسه کابل را تأسیس کرد و در پیشرفت نقاشی، مینیاتوری و معماری نقش بسزایی داشت.
پروفیسور غلاممحمد میمنگی در سبکهای مینیاتوری، ریالیسم و کلاسیک تبحر داشت و پیرو مکتب بهزاد بود. آثار او شامل نقاشیهای پرتره، تذهیب و طراحیهای قلمدانی است. او همچنین در شعر و موسیقی مهارت داشت و به زبانهای اوزبکی، فارسی، انگلیسی و آلمانی تسلط داشت.
پروفیسور غلاممحمد میمنگی در ۵ قوس/آذر سال ۱۳۱۴ هجری خورشیدی، به عمر ۶۲ سالگی در خانه اش در کابل درگذشت و در زیارت عاشقان و عارفان در دل خاک سپرده شد.
روانش شاد و یادش انوشهباد!
