سید فیض‌الرحمن قریشی، مشهور به رائد قریشی، در چهاردهم اسد سال ۱۳۶۷ هجری خورشیدی در قریه‌ی «تاسن» ولسوالی دِهیَک ولایت غزنی (همان دِهَک مسعود سعد سلمان)، در خانواده‌ای اهل دین و دانش به دنیا آمد. پدرش سید عبدالحی، از شخصیت‌های مورد احترام منطقه و مشهور به «پادشاه صاحب تاسن» بود و نیاکانش از علمای طریقه نقشبندیه و فارغ‌التحصیلان دارالعلوم دیوبند به‌شمار می‌رفتند. پدربزرگ وی، مولانا سید عبدالرحمن مشهور به لالا صاحب تاسن، از علمای برجسته‌ی عصر خویش بود که در کنار مرشد بودن، طبع شعری نیز داشت. فضای معنوی خانواده و طبیعت شاعرانه‌ی روستای زادگاه، از کودکی، روح لطیف و ذوق ادبی او را پرورش داد؛ در میان نزدیکانش نیز کسانی بودند که با شعر و ادب مأنوس بودند و این همراهی، در پرورش ذوق او بی‌تأثیر نبود.
رائد قریشی، آموزش‌های ابتدایی و ثانوی را در مکتب عالی امام سید حاجی در قریه رامگ به پایان رسانید و در سال ۱۳۸۶ خورشیدی با استفاده از بورسیه تحصیلی به هندوستان رفت. مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد را در رشته اداره عامه از دانشگاه بین‌المللی عثمانیه در حیدرآباد هند دریافت کرد و در سال ۲۰۱۱ دیپلم مطالعات سازمان ملل را از مؤسسه مطالعات ملل متحد در دهلی‌نو به‌دست آورد.
نخستین شعرش را در دوران نوجوانی (صنف نهم مکتب) سرود. این شعر پس از اصلاح توسط استاد ادبیات مکتب، در نشریات محلی غزنی و گاهنامه‌ی دبیرستان امام سید حاجی منتشر شد. علاقه‌اش به شعر، تصوف، و شخصیت‌هایی چون مولانا، بیدل و اقبال، از همان نوجوانی آشکار بود. تعلیمات دینی و آشنایی با فنون ادبی را در بستر خانوادگی کسب کرد.
در کنار فعالیت‌های ادبی و پژوهشی، قریشی سابقه‌ٔ بیش از یک دهه فعالیت حرفه‌ای در نهادهای دولتی و پروژه‌های بین‌المللی را دارد. وی در وزارت تحصیلات عالی افغانستان، کمیسیون اصلاحات اداری و خدمات ملکی، وزارت احیا و انکشاف دهات، شرکت افغان‌تکستایل، و پروژه‌های آموزشی PHI360 (USWDP) و PROMOTE ایفای وظیفه کرده است. وی همچنین تجربه ترجمه علمی با دانشگاه کلمبیا در پروژه «درک تجربیات زیسته پناهجویان غیرسوری در ترکیه» را دارد.
در حوزهٔ پژوهش، قریشی با علاقه‌مندی ویژه به ادبیات فارسی در شبه‌قارّهٔ هند شناخته می‌شود. اثر مستقل و شناخته‌شده‌اش، «آیینه‌گران» (تذکره‌ی شاگردان بیدل) است که نخستین‌بار در سال ۲۰۱۸ میلادی از سوی سفارت جمهوری اسلامی افغانستان در دهلی به چاپ رسید و سپس در سال ۱۳۹۹ خورشیدی با اضافات توسط انتشارات امیری در کابل بازچاپ شد. از دیگر کارهای برجسته‌اش می‌توان به چاپ فاکسیمیله و مقدمه‌نویسی برای آثار کلاسیکی چون شاهنامه‌ی احمدشاه درانی از نظام‌الدین عشرت سیالکوتی، ظفرنامه‌ی کابل از منشی ابوالقاسم دهلوی، و اکبرنامه از حمید کشمیری اشاره کرد.
علاقه‌مندی به تصوف، بیدل‌شناسی، و مولاناپژوهی از دیگر وجوه شخصیت فرهنگی و ادبی اوست. او همچنین مقالاتی در حوزه ادبیات فارسی، به‌ویژه ادبیات فارسی هند، به رشته‌ی تحریر درآورده است.
