کجاست آنکه مرا تا به نا کجا ببرد
گهی زمین بزند گاه در هوا ببرد
نگاه کردم و گفتم در آیینه خود را
دوباره کاش که آیینه دل ز ما ببرد
زمانه سرد، غزل سرد آرزو ها سرد
چگونه عشق مرا سوی آشنا ببرد
هزار زخم زبان خورده در تنم اما
یکی کرشمه‌ی او هرچه درد را ببرد
کجاست ناله خونین و آه شب که دمی
هزار قافله-دل سوی کبریا ببرد
هزار شکر که دوری صد هزاران سال
نشد تو را ز دل دردمند ما ببرد
