ابو اسماعیل عبدالله بن منصور محمد ملقب به خواجه عبدالله انصاری در سال 396 هجری در هرات بدنیا آمد. خواجه عبدالله دانشمند عارف و از نوابغ ادبی خراسان محسوب می‌‌گردد. او مفسر قرآن، محدث، اهل فن جدل و استاد اخلاق شناخته می‌شود. شهرت خواجه انصاری به دلیل فن بلند او در سخن‌وری و اشعار با محتوایش در ستایش خداوند است. تذکره نویسان خواجه عبدالله انصاری را از اعقاب ابو ایوب انصاری از اصحاب پیامبر اسلام خوانده اند. خواجه عبدالله در شعر فارسی و عربی استعداد سرشار داشت. او از مصاحبت با شیخ ابوالحسن خرقانی تأثیر فراوان پذیرفت. انصاری شعر می‌سرود، ولی بیشتر شهرت او از نوشتن رسالات و کتاب‌های مشهورش از جمله ترجمۀ املاء طبقات‌الصوفیه سلمی به لهجۀ هروی و تفسیر قرآن است که اساس کار میبدی در تألیف کشف‌الاسرار قرار گرفته‌است. از رسائل منثور او که به نثر مسجع نوشته شده است می‌توان از مناجات نامه، نصایح، زادالعارفین، کنزالسالکین، قلندرنامه، محبت نامه، هفت حصار، رسالۀ دل و جان، رسالۀ واردات، الهی‌نامه، صد میدان و مصیبت نامه نام برد. این عارف بزرگ در سال ۴۸۱ هجری در هرات درگذشت و آرامگاهش در هرات، محل تسکین خاطر زایران است.
