میرزا محمدی‌بیگ «بی‌رنگ» لاهوری (متوفی 1123قمری) از شاعران زیباسخن زبان فارسی در شبه‌قارۀ هند است که از اصالتا از پشاور بوده و چون بیشتر عمر خود را در لاهور گذرانده است، به لاهوری مشهور گردیده است. در آغاز از منصب‌داران دربار گورگانی و در نیمۀ دوم عمر خویش از ملازمان عبدالصمد خان والی کابل بود. در شعر خیلی دقیقه‌سنج بود و از میرزا جلال اسیر شهرستانی پیروی می‌کرد. دیوان وی را از روی تخمین چهارهزار بیت گفته اند. وی پس از حدود شصت سال عمر در گذشته است. نسخه‌هایی از دیوان وی در کتابخانۀ انجمن ترقی اردو (کراچی) و در کتابخانۀ دانشگاه پنجاب (لاهور) نگهداری می‌شود.
نمونه‌ی سخن
دماغ دل‌دهی‌ای نیست آستین مرا
دگر به گریه میاور دل حزین مرا
***
بر خویش رفته‌رفته چه بر آرزو فتاد
آخر کمندِ رتبۀ او در گلو فتاد
***
نشئۀ حُسن به عشّاق چه نیرنگی کرد
خال، تریاکی و لب؛ می‌کش و خط؛ بنگی کرد
***
توان به طاعت حق یافت، روسفیدیِ حشر
که سجده رنگِ سیاهی برَد ز روی نگین
