وارسته از جمع شاعران، فرهنگ‌نویسان و منتقدان ادبی شبه‌قارۀ هند در سدۀ دوازدهم هجری است. دکتر سیدعبدالله او را بهترین محقق عصر خودش دانسته است. افزون بر این همه شهرت علمی؛ از تولد وارسته جزئیاتی در دست نیست و تذکره‌نگاران در این باره چیزی ننگاشته‌اند. تولد وی در سیالکوت اتفاق افتاده است ولی در لاهور بسیار به‌سر برده است. وی در مصطلحات‌الشعراء از محمدعلی «رائج سیالکوتی» به عنوان استاد خود نام برده است. برخی از نویسندگان که دیباچۀ مصطلحات‌الشعراء را نادرست تأویل نموده‌اند، به این باور اند که وارسته به ایران سفر کرده است ولی این ادعا نادرست است. از دیوان شعری وارسته سراغی نداریم ولی در آثار وی گاهی ابیاتی از وی به‌چشم می‌خورد. وفات وی به سال 1180هجری در دیرۀ غازی خان اتفاق افتاده است.
آثار:
- مصطلحات‌الشعراء: فرهنگ اصطلاحات که توجه بیشتر مؤلف بر اصطلاحات تازه‌گویان (سبک هندی) بوده است که آنرا مؤلف در حدود پانزده سال تدوین نموده و این فرهنگ خوشبختانه به کوشش دکتر شمیسا با مقابلۀ سه نسخه به چاپ هم رسیده است.
- مطلع السعدین: بحثی در انواع فن و انشاء و بلاغت.
- صفات کائنات و عجایب و غرائب
- جوب شافی یا رجم‌الشیاطین: این رساله در رد اعتراضات بر اشعار حکیم‌بیگ خان نوشته که سراج‌الدین علی خان آرزو بر آن انتقاد نموده است.
- جُنگ رنگارنگ یا تذکرۀ وارسته: در انتخاب اشعار گوناگون و دلخواه از اشعار شاعران.
نمونۀ سخن
می‌کند پامال و در چشمش نمی‌آرد دلم
خار، کوی یار را گویا ز صحرا جسته است
****
نوّاب که باشد به جهان تاراجی
چسپان شده اختلاط او با باجی
****
طرز رعنایی و زیبایی به باغ
سرو شمشاد از قدش بالا گرفت
