ابوالفضل حافظ قاضی بن موسی بُستی، از برجسته‌ترین اندیشمندان و عرفای قرن ششم هجری بود که در سرزمین سیستان چشم به جهان گشود و نقشی مؤثر در تاریخ تصوف این دیار ایفا کرد. او به‌عنوان عارفی فرهیخته و محدثی صاحب‌نام، تأثیری ژرف بر علوم دینی و عرفانی عصر خود گذاشت و آثار متعددی از خود به‌جا نهاد.
ابوالفضل بُستی در علوم دینی و سلوک عرفانی به تحصیل پرداخت و به‌سبب دانش گسترده‌اش در فقه و حدیث، در شمار علمای برجسته و محدثان معتبر قرار گرفت. از جمله آثار مهم او، کتاب «شرح شفا» است که گواهی بر عمق معرفت و بصیرت او در مباحث علمی و عرفانی دارد. این اثر، که به شرح و تفسیر متون مشهور پرداخته، از منابع ارزشمند در حوزه تصوف و علوم دینی به‌شمار می‌آید.
وی در سال ۵۵۰ هجری قمری، در دوران سلطنت سلطان سنجر بن ملکشاه سلجوقی، چشم از جهان فروبست. درگذشت او، پایان یکی از درخشان‌ترین دوره‌های تصوف در سیستان و نقطه‌عطفی در تاریخ عرفان اسلامی محسوب می‌شود.
