ابراهیم بن عاصم عقیلی، از فرماندهان برجسته نظامی خلافت اموی در سده دوم هجری، در نبردهای خراسان علیه تورگشها نقش مهمی ایفا کرد و بعدها به منصب والی سیستان رسید. دوران فرمانروایی او با حوادثی سرنوشتساز، از جمله شکست سنگین در نبرد بارها و اجرای سیاستهای سختگیرانه در سیستان، همراه بود.
او در دوران خلافت هشام بن عبدالملک (۱۰۵–۱۲۵ هـ.ق) در خراسان بهعنوان یکی از فرماندهان نظامی فعال بود. نخست در زمان عاصم بن عبدالله هلالی، والی خراسان، در جنگهای سخت علیه تورگشها شرکت کرد و سپس در دوره اسد بن عبدالله قسیری نیز به مبارزات خود ادامه داد.
از مهمترین وقایع دوران نظامی او، فرماندهی در نبرد بارها در محرم سال ۱۲۰ هجری بود؛ نبردی که با شکست سنگین سپاه امویان در برابر تورگشها همراه شد و یکی از تلخترین شکستهای مسلمانان در خراسان را رقم زد. این واقعه، جایگاه خلافت اموی در شرق جهان اسلام را بهشدت متزلزل ساخت.
در سال ۱۲۱ هجری قمری، یوسف بن عمر ثقفی، والی عراق، ابراهیم بن عاصم را بهعنوان والی سیستان منصوب کرد. ورود او به سیستان با اقدامات بحثبرانگیزی همراه بود. بنا بر برخی منابع، وی به دستور یوسف بن عمر یا به دلایل سیاسی، والی پیشین سیستان، ابن ابی بردا را دستگیر و اموالش را مصادره کرد. ابن ابی بردا یا در همان سیستان کشته شد یا به عراق فرستاده شد و در آنجا تحت شکنجه جان باخت.
ابراهیم بن عاصم تا سال ۱۲۵ یا ۱۲۶ هجری قمری بر سیستان حکومت کرد و در همان دوران درگذشت. او از جمله فرماندهان و والیانی بود که در دوره افول قدرت خلافت اموی در شرق، نقشآفرینی کرد. شکست نظامیاش در نبرد بارها و سیاستهایش در سیستان، تأثیر قابلتوجهی بر تحولات منطقه داشت. با این حال، همانند بسیاری از والیان اموی، در فضای ناآرام و پرتنش آن عصر گرفتار شد و زندگی سیاسیاش سرانجام به پایان رسید.
