عبدالرحمن بن محمد بن اشعث کندی، مشهور به عبدالرحمن سیستانی، از چهره‌های برجسته دوران خلافت اموی بود. او در حضرموت زاده شد و از خانواده‌ای اشرافی و صاحب‌نفوذ در قبیله کِنده برخاست. دلیل شهرت ابن اشعث به سیستانی آن است که او در سیستان حاکم شد و در برابر حکومت اموی قیام کرد.
در جوانی به فراگیری علوم سیاسی و نظامی پرداخت و به‌سبب جایگاه خانوادگی‌اش، به‌سرعت وارد عرصه‌های حکومتی شد. نخست از سوی مُصعب بن زبیر به فرماندهی ولایت فارس منصوب شد، و در سال ۸۰ قمری از جانب حجّاج بن یوسف به ولایت سیستان گماشته شد.
شهرت او بیش از هر چیز، به‌خاطر شورشی است که علیه حجاج و در نتیجه، علیه خلافت اموی به راه انداخت. این قیام، که میان سال‌های ۸۱ تا ۸۲ قمری ادامه داشت و به “جَیش الطَواوِیس” نیز شهرت یافت، از سیستان تا بصره گسترش یافت و یکی از بزرگ‌ترین مقاومت‌های مسلحانه ضد خلافت امویان به شمار می‌رود. ابن اشعث با دهگانان و مردم اصیل منطقه به‌همراه شد و در برابر سیاست‌های عروبیت اموی قرار گرفت.
او هم‌چنان به‌خاطر اختلافات نظری و عملی‌اش با حجّاج بن یوسف معروف شد. قیام او، که ریشه در نارضایتی‌های عقیدتی و سیاسی داشت، بازتابی از واکنش‌های مردمی نسبت به استبداد و ظلم نظام اموی بود. قیامی که در خراسان حارث بن سریج در جوزجان و بلخ و تخارستان به‌راه انداخته بود.
در نهایت، پس از شکست قیام، عبدالرحمن به سیستان گریخت، اما در سال ۸۵ قمری در شهر بُست دستگیر شد. وی به کابل منتقل و در قصری زندانی گردید، اما پیش از انتقال به نزد حجاج، خود را از بالای قصر به پایین انداخت و خودکشی کرد. جسدش به نزد حجاج برده شد؛ سر او جدا و به عبدالملک بن مروان، خلیفه وقت، ارسال شد.
