ابوسلیمان خطّابی بُستی، از دانشمندان بزرگ اسلامی، در سال ۳۱۹ هجری در شهر بُست به دنیا آمد. پس از تحصیلات اولیه در زادگاه خود، برای فراگیری دانش به شهرهای بلخ، نیشاپور، مکه، بغداد و بصره سفر کرد و از برجسته‌ترین محدثان آن دوران حدیث آموخت. ذهبی او را توصیف کرده است.
در میان استادان ابوسلیمان از این‌ها نام برده شده است؛ ابوسعید احمد بن محمد، ابوبکر محمد بن بکربن داسه بصری، ابوبکر احمد بن ابراهیم اسماعیلی، ابوالعباس محمد بن یعقوب اصمّ، محمد بن علی قفّالِ چاچی، حسن بن ابی‌هریره بغدادی، ابوعمر محمد بن عبدالواحد و ابومنصور محمد بن احمد ازهری.
خطّابی شاگردان بسیاری تربیت کرد، از جمله حاکم نیشابوری، ابوحامد احمد بن محمد اسفراینی، ابوعبید احمد بن محمد هروی و عبدالغافربن اسماعیل فارسی.
از نظر کلامی، خطّابی به مکتب اهل حدیث گرایش داشت و در دفاع از این دیدگاه، کتاب الغنیة عن الکلام و أهله را به رشته تحریر درآورد. همچنین در کتاب شعارالدین به بررسی مسائل کلامی و نقد متکلمان پرداخت. افزون بر علوم اسلامی، او به شاعری نیز مشهور بود و نمونه‌هایی از اشعارش در منابع تاریخی ثبت شده است.
پس از سال‌ها سفر و فعالیت علمی، خطّابی به زادگاه خود بازگشت و در همان‌جا درگذشت. تاریخ وفات او را سال ۳۸۶ هجری ذکر کرده‌اند. آثار او در زمینه‌های مختلف علوم اسلامی از همان زمان مورد توجه قرار گرفت و همچنان محل مراجعه عالمان است. از جمله آثار مهم خطّابی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: غریب‌الحدیث، معالم‌السنن، أعلام‌الحدیث، رسالة فی اعجازالقرآن، إصلاح غلط‌المحدثین، شأن‌الدعاء، کتاب العزلة و مسألة فی ابن‌الصیاد.
