خدیجه جوزجانی، دختر محمد بن احمد جوزجانی، یکی از محدثان و فقهای برجسته زن در مذهب ابوحنیفه بود. او در اواخر سده سوم یا اوایل سده چهارم هجری در جوزجان، از توابع بلخ، به دنیا آمد. پدرش، محمد بن احمد جوزجانی، از علمای بزرگ حنفی بود و نقش مهمی در تربیت علمی او داشت.
خدیجه دانش زمان خود را از پدر و دیگر علمای برجسته خراسان و عراق کسب کرد. از جمله استادان او، ابی یحیی البزاز بود که خدیجه از او حدیث فراگرفت و آن‌ها را مکتوب کرد. این نشان‌دهنده جایگاه علمی و تلاش او در حفظ و انتقال دانش اسلامی است.
عبدالقادر القرشی، از علمای بزرگ حنفی، در کتاب طبقات علمای احناف خود از خدیجه جوزجانی یاد کرده و او را در زمره علمای برجسته قرار داده است. این امر نشان‌دهنده اهمیت و تأثیر او در جامعه علمی آن زمان است.
این زن فقیه و محدث در سال ۳۷۲ هجری قمری چشم از جهان فروبست.
