بانو عراقیه نیشاپوری معروف به درویش از زنان عارف سده پنجم هجری است که در نیشاپور- از شهرهای خراسان زندگی کرد. او تمام عمر را در شهر خود به درویشی گذراند. هرچند در باره جزییات زندگی او اطلاعات کم و پراکنده در منابع وجود دارد، اما عارفان صاحب آثار در نوشته‌های خود از او به خوبی یاد کرده و او را عارف زمان خود می‌دانند.
شیخ الاسلام گفت که علی شریفی متوفی 436 هجری مرا گفت: که بر ما به نیشابور زنی بود عراقیه نام، درویش. از درها سوال کردی و برفت از دنیا. به خواب دیدند، گفتند: حال تو؟ گفت: مرا گفتند چه آوردی؟ گفتم: آه، همۀ عمر مرا به این در حوالت کردند که خدا دهاد! اکنون می گویند که چه آوردمی؟ گفتند: راست می گوید، از وی باز شوید.
این داستان نشان‌دهنده‌ی زندگی ساده و پر از امید و ایمان یک درویش است که تمام عمرش را به خداوند سپرده بود و در نهایت نیز با همین ایمان از دنیا رفت. این حکایت می‌تواند به ما یادآوری کند که در زندگی، ایمان و امید به خداوند می‌تواند راهگشا باشد و در سختی‌ها و مشکلات، ما را یاری کند.
