ابوالمظفر محمد بن احمد ابیوردی، معروف به ابیوردی قاری، یکی از شخصیت‌های برجسته‌ی علمی و فرهنگی در تاریخ اسلام بود. او علاوه بر نسب‌شناسی، شاعری، نویسندگی، و زبان‌شناسی نیز بلد بود. ابیوردی به عنوان وزیر سلجوقی خدمت نمود. او در یکی از روستاهای خراسان به نام کوفن (میان ابیورد و نسا) متولد شد و در همانجا پرورش یافت. از جوانی به فراگیری علم و شعر پرداخت. پس از آن، به شهرهای بغداد و همدان رفت و در آنجا شاگردان برجسته‌ای چون ابوحفص عمر بن عثمان جنزی و ابومحمد عبدالله بن نصر مرندی را تربیت کرد.
ابیوردی به عنوان کتاب‌دار کتابخانه‌ی مدرس‌ی نظامیه بغداد فعالیت کرد و پس از درگذشت متولی پیشین، مسوولیت کتابخانه را به عهده گرفت. دینداری، تقوا و پرهیزگاری‌اش مورد ستایش بسیاری از منابع کهن قرار گرفته است. او شعر می‌سرود و بیشترین اشعار او مدح و تشکر از افراد برجسته‌ی آن زمان بود. آثار او عبارت اند از: “تاریخ ابیورد ونسا”، “قبسة العجلان فی نسب آل سفیان”، “طبقات العلم فی کل فن”، “تعلّة المشتاق إلی ساکنی العراق”، “صهلة القارح”، “المختلف والمؤتلف”، “زاد الرفاق” و دیوان شعر. ابیوردی با آثار خود در عرصه‌های ادبی، تاریخی، و نسب‌شناسی، به عنوان یکی از شخصیت‌های برجسته‌ی دوران خود شناخته می‌شود و تأثیر زیادی در ادبیات و علوم انسانی داشته است. ابیوردی در سال ۵۰۷ قمری با توسط زهر به قتل رسید.
