حنظلۀ بادغیسی از نخستین سرایندگان شعر فارسی در سدۀ سوم هجری و در زمان حکومت طاهریان است. از جزئیات زندگی حنظله اطلاعات اندک در منابع ذکر شده است. او در بادغیس از شهرهای معروف خراسان تولد شد و در حوزۀ شعر صاحب دیوان کامل بود. او را گاهی نخستین شاعر زبان فارسی نامیده اند. اشعار حنظله هم غنایی بود و هم تعلیمی و به خصوص در پایداری و ایستادگی، مضامین قوی و خوب داشت. حنظله را هم‌چنین بنیان‌گذار شعر پایداری یا شعر مقاومت دانسته اند که ابیات او در سدۀ چهارم هجری ورد زبان سالوکان و عیاران خراسان بود. احمد خجستانی که از عیاران معروف خراسان و سرحلقه این دسته بود، به واسطه شعر حنظله به عیاری شتافت. او در بادغیس دیوان حنظله را می‌خواند تا به این بیت رسید: «یا بزرگی و عز نعمت و جاه – یا چو مردانت مرگ رویاروی». وظیفه خربندگی را رها کرد و از عیاران شد. حنظله در دورۀ حکومت عبدالله بن طاهر در نیشاپور زندگی داشت. حنظله به احتمال زیاد در نیمۀ اول سدۀ سوم هجری چشم از جهان بسته است.
