احمد ظاهر در ۲۴ جوزا/خرداد سال ۱۳۲۵ هجری خورشیدی در شهر کابل دیده به جهان گشود. پدرش، دکتر عبدالظاهر، از چهره‌های برجسته‌ی سیاست و طبابت در افغانستان و نخست‌وزیر وقت کشور بود. احمد ظاهر از کودکی علاقه‌ی عمیقی به موسیقی داشت و از همان آغاز، تحت تأثیر موسیقی سنتی و غربی قرار گرفت.
تحصیلات ابتدایی خود را در لیسه‌ی حبیبیه کابل آغاز کرد. پس از سپری کردن بخشی از تحصیل در کابل، برای ادامه‌ی آموزش عالی به هند رفت و در کالج سنت خاویر بمبئی به فراگیری دانش پرداخت. استعداد بی‌نظیر موسیقایی او نخستین بار با اجرای ترانه‌ای بر سروده‌ی ضیای قاری‌زاده با مطلع «ای بلبل شوریده…» در محیط مکتب حبیبیه جلوه‌گر شد. این اجرا موجب شد که لقب «بلبل حبیبیه» را به دست آورد.
احمد ظاهر با صدایی گرم، گیرا و پرطنین، به‌سرعت جایگاه ویژه‌ای در میان مردم یافت. نخستین آلبوم خود را در سال ۱۳۴۷ خورشیدی منتشر کرد که با استقبال گسترده روبه‌رو شد. در طول عمر کوتاه هنری‌اش، بیش از ۳۰ آلبوم موسیقی تولید کرد و آهنگ‌هایی ماندگار و خاطره‌انگیز به یادگار گذاشت. آثار او بازتابی از ذوق شعری، درک هنری و تلفیق سنجیده‌ی موسیقی شرقی و غربی است.
او به‌عنوان یکی از نوآوران بزرگ موسیقی افغانستان شناخته می‌شود؛ هنرمندی که با بهره‌گیری از سازهایی چون گیتار و پیانو، سنت موسیقی کشور را در قالبی نو و جذاب به نسل جوان عرضه کرد. صدای او سرشار از احساس، شوق و عشق است؛ و همین ویژگی، عامل ماندگاری و محبوبیت بی‌زوالش نزد مردم بوده است.
احمد ظاهر در ۲۴ جوزا/خرداد سال ۱۳۵۸ خورشیدی، در سن ۳۲ سالگی، به‌گونه‌ای مشکوک در مسیر سالنگ چشم از جهان فروبست. این واقعه یکی از تلخ‌ترین رخدادهای فرهنگی افغانستان به‌شمار می‌رود؛ چرا که با خاموشی او، یکی از صداهای پرشور، امیدآفرین و شایسته‌ی موسیقی این سرزمین از میان رفت.
او در مدت کوتاه زندگی هنری‌اش به شهرتی فراگیر دست یافته بود، در حالی‌که هنوز ظرفیت‌ها و آرزوهای بسیاری در وجودش شکوفا نشده بود. شخصیت انسانی او نیز مورد ستایش قرار گرفته است؛ انسانی فروتن، نجیب، مردم‌دار و برخوردار از ویژگی‌های ممتاز اخلاقی، هنری و ادبی که همین خصال، در کنار هنر کم‌نظیرش، از دلایل محبوبیت او در داخل و خارج از افغانستان به‌شمار می‌روند.
صدای جاودانه‌ی احمد ظاهر در کشورهای همسایه، به‌ویژه ایران و تاجیکستان نیز شنونده دارد و برخی از هنرمندان این کشورها از سبک او الگو گرفته‌و سرودهای او را بازخوانی کرده اند.
روان آن هنرمند بی‌بدیل، آن الماس شرق و صدای نامیرا شاد، و یادش گرامی باد!
