محمدسرور رجایی در ۲۸ اسد/مرداد سال ۱۳۴۷ هجری خورشیدی در محلهٔ وزیرآباد کابل دیده به جهان گشود و از کودکی با کتاب و اندیشه خو گرفت. پدربزرگش از روحانیون معتبر منطقه بود و کتابخانه‌ای ارزشمند داشت که نخستین جرقه‌های علاقه به دانش و فرهنگ را در روح حساس او افروخت.
رجایی آموزش‌های ابتدایی را در کابل آغاز کرد و در نوجوانی، هم‌زمان با تحولات سیاسی و اشغال افغانستان توسط ارتش شوروی، به فعالیت‌های فرهنگی و مبارزاتی در مناطق مرکزی کشور روی آورد. او در سال ۱۳۶۸ هجری خورشیدی به پیشاور پاکستان رفت و با کنسولگری جمهوری اسلامی ایران و خانهٔ فرهنگ ایران در آن شهر همکاری فرهنگی برقرار کرد. در همین ایام، نخستین آثار قلمی‌اش در نشریات جهادی افغانستان چاپ شد.
در سال ۱۳۷۳ هجری خورشیدی، هم‌زمان با قدرت‌گیری طالبان، محمدسرور رجایی به ایران مهاجرت کرد و زندگی خود را در این کشور از نو آغاز نمود. با وجود دشواری‌های فراوان، از جمله کارگری، دستفروشی و تجربه‌های مختلف شغلی، هیچ‌گاه از علاقهٔ درونی‌اش به نوشتن و فرهنگ دست نکشید. به‌زودی در محافل فرهنگی مهاجرین و سپس در حوزه هنری تهران شناخته شد و در سال ۱۳۸۲ هجری خورشیدی، با همراهی گروهی از نویسندگان و شاعران مهاجر، خانهٔ ادبیات افغانستان را بنیان‌گذاری کرد؛ نهادی که به یکی از مهم‌ترین پایگاه‌های فرهنگی مهاجران افغانستان در ایران بدل شد.
محمدسرور رجایی افزون بر فعالیت‌های فرهنگی، مسئولیت‌هایی چون سردبیری نشریات، مدیریت جلسات شعر و داستان، و برگزاری جشنواره‌هایی همچون «قند پارسی» و «روایت همدلی» را بر عهده داشت. همچنین با انتشار مجله‌های «باغ» (ویژه کودکان) و «تندرستی» برای ورزشکاران مهاجر، در گسترش ادبیات کودک و رسانه مهاجرت کوشید.
از جمله آثار برجسته او می‌توان به کتاب‌های زیر اشاره کرد: از دشت لیلی تا جزیره مجنون، در آغوش قلب‌ها، ماموریت خدا، گل‌های باغ کابل (شعر کودک)، گرگ‌های مهربان کوه تخت (داستان کوتاه)، خون‌شریکی (مجموعه یادداشت‌های مطبوعاتی).
محمدسرور رجایی در ۷ اسد/مرداد سال ۱۴۰۰ هجری خورشیدی بر اثر ابتلا به ویروس کرونا در تهران درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد.
