قابل کشمیر (متوفی ۱۱۷۰ ق) از شاگردان بیدل و از مردم کشمیر بوده است. دیوانش حاوی حدوداً شصت هزار بیت است. او با شاه آفرین لاهوری نیز هنگامی‌که به لاهور رفته است ملاقی شده است. مؤلف «نشتر عشق» می‌گوید که از کشمیر به هند آمده و از میرزا بیدل مرحوم اصلاح نظم و مذاق تصوف برداشت. وی ادای شکر تلمّذ بیدل می‌کند و می‌گوید:
ما سخن‌گستر ز فیضِ میرزا بیدل شدیم
ورنه «قابل» شعرگفتن این‌قدرها زود نیست
گویند در وقت نزع این بیت بر زبان داشت:
«قابل» به باغِ امکان هرکس رسید گل چید
ماهم از این گلستان دامان خویش چیدیم
وی در آخر عمر به جواب دیوان حافظ پرداخت و آن را در شصت‌هزار بیت تکمیل نمود.
نمونه‌ی سخن
هرکه مفلس شد به خوشنودی گذارد عمر را
ماتمی چون فوت مطلب نیست دنیادار را
****
دل به هر بت ندهم بلبل هرگل نشوم
عاشق راستی‌ام، فاخته یار است مرا
****
به قتلم اندکی ظالم تحمّل می‌توان کردن
من از خود رفته‌ام، باید کشیدن انتظارِ من
****
گردشِ چرخِ جفاکار ندارد گنهی
سرمه کرده‌ست مرا گردش چشمِ سیهی
****
بر مزارم به گریه آمد یار
اندکی آب زد غبارِ مرا
****
زهرِ چشمت تا سرایت کرد در اعضاء مرا
سبز چون بادامِ تر گردید سرتاپا مرا
****
روزی که ما و یار گذشتیم از این چمن
نالید باغبان که بهار و خزان گذشت
