منشی علی‌رضا رضا، در سال ۱۲۵۲ هجری خورشیدی در دهکده اشبار از توابع کوهستان ولایت فاریاب چشم به جهان گشود. از کودکی به فراگیری علوم دینی و ادبی روی آورد و در کنار ادبیات فارسی دری، زبان عربی، اصول فقه، صرف و نحو، فلسفه و منطق را آموخت. او با پشتکار و تلاش مستمر، دانش خود را در زمینه‌های فرهنگی و علمی معاصر نیز گسترش داد.
منشی علی‌رضا با علاقه‌ای که به ادبیات داشت، علاوه بر فعالیت‌های اداری، در این عرصه نیز نام‌آور شد. او شاعری توانا و نویسنده‌ای خوش‌قلم بود و اشعارش رنگ عرفانی و اجتماعی داشت. دیوان غزلیات او هنوز به چاپ نرسیده، اما در میان مردم زبانزد بوده است. افزون بر دیوان شعر، رساله‌هایی نیز به نگارش درآورد؛ از جمله اشراف‌الاخلاق که نخست به زبان عربی در مصر منتشر شد و ترجمه آن توسط خود وی در مجله «الفلاح» به چاپ رسید. رساله دیگر او به نام تحفهٔ عزیزی تاکنون منتشر نشده است. همچنین آثاری در شرح مکاتبات امام ربانی رحمت‌الله علیه از او بر جای مانده است.
وی در دستگاه حکومت محلی، مسئولیت‌های مهمی بر عهده داشت. از جمله مدتی در حکومت اعلای میمنه، گمرک اندخوی و ریاست بلدیه فاریاب خدمت کرد. او به دلیل شایستگی و درایت، به مدت هجده سال نماینده مردم میمنه در مجلس مشورتی حکومت اعلای میمنه بود.
در اواخر عمر، گرایش او به عرفان و تصوف پررنگ‌تر شد. او از پیروان سلسله نقشبندیه بود و با بزرگان عرفان زمان، ارتباط نزدیک داشت و از محضر آنان بهره برد. اشعار و نوشته‌های عرفانی‌اش نشان‌دهنده عمق تفکر و تعلق او به آموزه‌های معنوی و اخلاقی است.
منشی علی‌رضا در زندگی اجتماعی نیز همواره خدمتگزار مردم و دلسوز جامعه بود. خاطراتی از دوران خدمت او نقل شده است که بیانگر عدالت‌خواهی، حکمت و انسان‌دوستی اوست.
منشی علی‌رضا رضا میمنگی در ۳۱ سنبله/شهریور سال ۱۳۲۳ هجری خورشیدی درگذشت.
روانش شاد و یادش گرامی‌باد!
