شیبان راعی، با کنیه ابو محمد، از پارسایان قرن سوم هجری بود که در کوه‌های لبنان چوپانی می‌کرد. او اصالتاً اهل دمشق بود و از یاران سفیان نوری به شمار می‌رفت. مولانا جلال‌الدین محمد بلخی در دفتر ششم مثنوی معنوی برای توضیح مفهوم «حفاظت درونی و آرامش معنوی» به داستانی از او اشاره می‌کند.
