در یکی از روایاتِ تمثیلی مثنوی معنوی، از رفتار پیامبر اسلام (ص) با گروهی از اسیران یاد می‌شود. روزی پس از نبردی سخت، پیامبر (ص) در حالی که اسیران را می‌دید، لبخندی آرام بر لب داشت. همراهانش تعجب کردند و برخی از اسیران نیز گمان بردند که آن لبخند، نشانه‌ی شادی از شکست و تحقیر آنان است.
اما پیامبر (ص) که از حالت چهره و نگاهشان احساس نگرانی و سوءتفاهم را دریافت، با آرامش گفت:
