عمیدالملک کُندُری، متولد سال ۴۱۵ هجری قمری، دیوان‌سالار و وزیر دربار سلطان طغرل سلجوقی بود. او در شهر کُندُر به دنیا آمد و پس از پیشنهاد استادش، موفق نیشاپوری، به عنوان منشی در امپراتوری سلجوقی استخدام شد. کُندُری علاوه بر نقش منشی، به عنوان یک استراتژیست ماهر به دنبال بهره‌برداری از قدرت و نفوذ بر سلاطین سلجوقی بود. وقتی طغرل بیک، نخستین سلطان سلجوقی، در سال ۴۲۹ ه. ق نیشاپور را تصرف کرد، به موفق نیشاپوری فرمان داد که منشی برای خود بیابد که هم به زبان عربی و هم فارسی صحبت کند. در پی این فرمان، کُندُری به عنوان منشی صدراعظم گماشته شد و در نهایت در سال ۴۴۷ ه. ق به عنوان وزیر طغرل منصوب شد و جایگزین ابواحمد نظام‌الملک دهستانی شد. در دوران وزارتش، کُندُری به تشکیل دولت معیاری فارسی-اسلامی پرداخت و این سیاست توسط سلاطین بعدی سلجوقی، آلپ ارسلان و ملک‌شاه یکم ادامه یافت. همچنین کُندُری به عنوان مترجم طغرل فعالیت کرده و عربی و فارسی را به زبان ترکی سلجوقی برای او ترجمه می‌کرد. او برای تبلیغات سلجوقیان به شاعر و دبیر ابن حسول دستور داد تا مقاله‌ای بنویسد که در آن کتاب التاجی ابراهیم بن هلال الصابی را نقد کند و آن را با شاهنشاه ساسانی، بهرام گور، پیوند دهد. علاوه بر این، او تلاش کرد تا خاندان سلجوقی را با تور، پسر فریدون پادشاه اساطیری، پیوستگی دهد.
کُندُری که از پیروان مذهب اهل سنت حنفی بود، در خطبه‌ی نیشاپور در سال ۴۴۵ ه. ق لعن مکتب اشاعره را وارد کرد که باعث شد علمای برجسته‌ای مانند عبدالکریم قشیری و امام‌الحرمین جوینی به پناهندگی در منطقه‌ی عربستان حجاز برسند. این اقدام سیاسی، به منظور جلب توجه و برخورد با تهدیدات مخالفان بود، اما به نظر می‌رسد که سپس کُندُری تعصبات دینی خود را کنار گذاشته است. او از شخصیت‌های ممتاز در قلمرو سلجوقیان بود که مورد ستایش شاعران معاصر مانند باخرزی قرار گرفت. کُندُری به شعر عربی می‌پرداخت و از کاهنان و شاعران قلمرو حمایت می‌کرد. او همچنین سازنده‌ی فعال بود و به فرمانروایان سلجوقی کمک کرد تا ادارهٔ امور را با یک دربار ساختاریافته و یک ادارهٔ مطیع، بهبود بخشند. اما این انتقال سلاطین سلجوقی از ترکمن‌ها، شورش‌ها و ناهنجاری‌ها را به همراه داشت که به نهایت به سقوط این دودمان منجر شد. او در سال ۴۵۶ هجری قمری درگذشت.
