ابوالمعالی نصرالله بن محمد بن عبدالحمید منشی، یکی از نویسندگان و منشیان برجسته‌ی دربار غزنویان در سده‌ی ششم هجری بود. او در شهر غزنی متولد شد. در آغاز جوانی، به دربار بهرام‌شاه غزنوی وارد شد و چندی بعد در زمان سلطنت خسروشاه غزنوی به سمت دبیری رسید. او حتا توانست در زمان آخرین شاه غزنوی، خسرو ملک، به مقام وزارت برسد. ابوالمعالی دارای نثری مصنوع بود و با بهره‌گیری از این استعداد، کتاب کلیله و دمنه را از عربی به پارسی ترجمه کرد و آن را به بهرام‌شاه غزنوی تقدیم نمود. علاوه بر این، او به زبان عربی نیز شعر می‌سرود. ابوالمعالی علاوه بر مهارتی که در نگارش نثر داشت، در شعر فارسی نیز توانایی بسیار داشت. شهرت منشی به سبک نثر اوست که پس از او به نام نثر نصرالله منشی یاد شد. این نثر از اعتبار خوب در ترکیب واژگان و جملات است.
ابوالمعالی در اثر سعایت بدخواهان در زمان خسرو ملک (پیش از ۵۸۳ هجری قمری) به زندان افتاد و سرانجام در آنجا به قتل رسید.
