شیخ رکن‌الدین ابوالمکارم علاءالدوله احمد بن محمد بن احمد بیابانکی سمنانی متولد ۶۵۹ هجری قمری معروف به شیخ علاءالدّوله از مشایخ بزرگ تصوّف و دانایان نامور است. علاءالدوله سمنانی در خانواده‌ای از ملوک سمنان به دنیا آمد. پس از اتمام دوره‌ی تحصیلی، در سن پانزده سالگی به خدمت سلطان ارغون رفت. او در زمان اباقا و ارغون‌شاه ایلخانی به مدت ده سال مشاغل دیوانی و سیاسی مهمی را بر عهده داشت. سمنانی یکی از شاعران و نویسندگان برجسته‌ی ادبیات فارسی و عربی بود. او فعالیت‌های ادبی و سیاسی خود را در روزگار غزنویان و سلجوقیان آغاز کرد. اما در دوره‌ی ایلخانان مغول به وزارت رسید. آثار او شامل شعرها و نثرهای فلسفی، تصوفی و اخلاقی است که به زبان‌های فارسی و عربی نوشته شده‌اند. بیشتر آثار او در زمینه‌ی تصوف و فلسفه عرفانی است و تأثیرات عمیقی بر ادبیات و فکر اسلامی گذاشته است. از جمله آثار مهم او می‌توان به کتاب “رسالهٔ حقایق الطینیه” اشاره کرد که دربارهٔ مفاهیم فلسفی و تصوفی است. او را استاد تصوف و شاعری برجسته‌ی فارسی و عربی خوانده اند. در یکی از جنگ‌ها، زندگی او بنا برحالت روحی تغییر کرد و پس از آن از خدمت دربار دست کشید و به روحانیت پیوست. علاءالدوله در محیط روحانیت به سیر و سلوک پرداخت و در خدمت مردم و ترویج اصول دین فعالیت نمود. وی پس از مدتی در جستجوی راه روحانیت و طلب معرفت، به طریق تصوّف پیوست و سیر خود را بر اساس کتاب “قوت القلوب” آغاز کرد. علاءالدوله به طریقت راه یافت و خود را در این مسیر عمیقاً مشغول سرزندگی و عبادت کرد. او به فقرا کمک کرد، خانقاه‌ها و مراکز روحانی را بنا نمود و به ترویج ارزش‌های دینی پرداخت. در حیات خود، علاءالدوله با ابن عربی، فیلسوف و عارف بزرگ اسلامی، مخالفت داشت. او سعی کرد تا بر سنت‌های اولیه عرفان اسلامی تأکید کند و مخالفت با دیدگاه‌های ابن عربی را نشان دهد. این مبارزه از جانب علاءالدوله نشان از تلاش او برای حفظ اصول اسلامی و ارزش‌های روحانی بود. علاءالدوله سمنانی در سال ۷۳۶ هجری قمری در سن هفتاد و هفت سالگی درگذشت. آرامگاه او در روستای صوفی‌آباد سمنان واقع شده است و به عنوان یکی از مراکز مذهبی مهم شناخته می شود.
